„ვფიქრობ, რომ იმ პერიოდში ამ ნაწილში აბსოლუტურად ყველა პატიმრის უფლება ირღვეოდა, რადგან ინფრასტრუქტურა არ იყო ციხეებში და არასათანადო მოპყრობისა და არასათანადო მკურნალობის ნაწილში ყველა მოიგებდა სტრასბურგს, ნებისმიერი პატიმარი, ვინც მიმართავდა - არ ვიცი ეს არის თუ არა საკმარისად სამართლიანი აღწერა ამ ამბის, რაც ახლა დავწერე და ამავდროულად ასეთი ადამიანების მიმართ ნდობაც ძალიან დაბალი მაქვს და ვერც პოლიტიკურ მოტივს ვხედავ, რომ ისინი განსაკუთრებულად ცუდ პირობებში ჰყოლოდათ, მაგრამ ის ნაწილი, რომ მკურნალობის დოკუმენტაცია ვერ წარადგინეს, რამდენადაც მახსოვს, ხშირი იყო იმ დროს, რადგან არც აღრიცხავდა მაშინ სისტემა ასეთ ამბებს, თან არც მახსოვს ასე ზუსტად მაშინდელი საპატიმრო პირობების მოლოდინის სტანდარტი როგორი იყო, მოკლედ, არაა მარტივი საკითხი არცერთი მხარის დასაკავებლად, სამწუხაროდ“, - წერს მიშა მშვილდაძე.