ამ პიროვნების ბედთან დაკავშირებით კვლავ გრძელდება კამათი. იოსებ სტალინის მიერ გაკეთებული წარწერა ნიკოლაი ვოზნესენსკის საქმეზე: " არ მჯერა!" მაგრამ ნიშნავს ეს იმას, რომ სტალინი უპირობოდ ენდობოდა ვოზნესენსკის?

სიბერის მოახლოებასთან ერთად, სტალინმა თავის ახლო წრეში აშკარად დაიწყო იმ ადამიანის ძებნა, რომელსაც ანდობდა ქვეყნის შემდგომ მართვას. ცხადია, ეს კაცი, სტალინის მსგავსად, უნდა ყოფილიყო სახელმწიფო მოღვაწე. ერთი რამ აშკარა იყო: სტალინი არ ენდობოდა ძველ პარტიულ "მეგობრებს". მან ძალიან კარგად იცოდა მათი ყველა მისწრაფება და ნაკლოვანება.

ვოზნესენსკი რომ უნდა გამხდარიყო მისი მემკვიდრე, სტალინმა პირველად ამის შესახებ 1948 წლის ზამთარში განაცხადა. თავის უახლოეს თანამშრომლებთან სიტყვით გამოსვლისას მან პირველად ისაუბრა თავის ასაკზე, რომ სახელმწიფოს ახალგაზრდა და ენერგიული ლიდერი სჭირდებოდა და გამოთქვა ეჭვი, რომ ზოგიერთი მასთან დაახლოებული პირი ასეთ უზარმაზარ ქვეყნის მართვას ვერ შეძლებდა. სიტყვის ბოლოს, მან ნიკოლაი ვოზნესენსკის უწოდა "ერთადერთი ადამიანი, ვისაც ბევრი რამ ესმის ქვეყნის მართვის შესახებ". "ის არის შესანიშნავი ეკონომისტი, მან კარგად იცის სახელმწიფო ეკონომიკა და შესანიშნავად შეუძლია მართვა . ჩვენ უკეთესი კანდიდატი არ გვყავს", - თქვა სტალინმა.

მოგვიანებით, სტალინის პირადმა დაცვამ. გიორგი ეგნატაშვილმა თქვა, რომ ეს მოხდა 18 დეკემბერს სტალინის დაბადების დღეს, რომელიც ბლიჟნიაია დაჩაზე აღინიშნა. მოკლე გამოსვლის შემდეგ, სტალინმა პირდაპირ დაასახელა ვოზნესენსკი No1– ის მემკვიდრედ, კლიმ ვოროშილოვი დანიშნა No2 მემკვიდრედ, ხოლო ნიკოლაი ბულგანინი - No3– ე მემკვიდრედ. ამავდროულად, ხალხთა ბელადმა განსაკუთრებით ხაზი გაუსვა იმას, რომ ქვეყნის ხელმძღვანელობაში უნდა მოვიდეს ახალგაზრდა კაცი, რომელსაც უნდა შეძლოს სამშობლოს სიცოცხლის 20-25 წელი მოახმაროს.

ეგნატაშვილის ჩვენების თანახმად, ბერიას, მიქოიანისა და კაგანოვიჩს, რომლებიც იქ იმყოფებოდნენ, საპასუხოდ სიტყვა არ უთქვამთ. მალენკოვს სახე შეეცვალა, რადგან მიხვდა, რომ ის ვერ გახდებოდა მემკვიდრე და მოლოტოვმა, რომელსაც სტალინმა შეაქო როგორც სახელმწიფო მოღვაწე, გაიღიმა.

ნიკოლაი ვოზნესენსკის კარიერულ აღმასვლას უნდა უმადლოდეს ლენინგრადის თავს- ანდრეი ჟდანოვს.

30-იანი წლების შუა ხანებში მან ვოზნესენსკი დონბასში აღმოაჩინა, სადაც საბჭოთა კავშირის საკონტროლო კომისიაში მუშაობდა, იგი ლენინგრადში მიიწვია და ქალაქის სახელმწიფო დაგეგმვის ხელმძღვანელობა ჩააბარა.

1937 წელს საკავშირო სახელმწიფო დაგეგმვის კომისიის ყოფილი თავმჯდომარე ვალერი მეჟლაუკი დააპატიმრეს და მალევე დახვრიტეს. კითხვა გაჩნდა ახალი ხელმძღვანელის დანიშვნის შესახებ.

სტალინს კანდიდატურა არ ჰყავდა და რჩევისთვის მიმართა ჟდანოვს. მან ვოზნესენსკის რეკომენდაცია მისცა და სტალინიც დათანხმდა.

ასე რომ, 34 წლის ეკონომისტი სათავეში ჩაუდგა საბჭოთა ეკონომიკის მთავარ უწყებას. სწორედ სახ.დაგეგმვა ადგენდა ხუთწლიან გეგმებს და პასუხისმგებლობა ეკისრებოდა მათზე.

სულ მალე, სტალინმა იგი სახალხო კომისართა საბჭოს თავმჯდომარის მოადგილედ დანიშნა. ომის დაწყებამდე რამდენიმე თვით ადრე კი ვოზნესენსკი გახდა ეკონომიკის საკითხებში სახალხო კომისართა საბჭოს თავმჯდომარის პირველი მოადგილე, რა დროსაც იგი მკვეთრად წამოიწია წინ სტალინის უახლოეს გარმოცვაში. ფაქტია, რომ 1941 წელს, ვიაჩესლავ მოლოტოვის ნაცვლად, მთავრობას ხელმძღვანელობდა თავად სტალინი. მისი პირველი მოადგილე გახდა ვოზნესენსკი, ფაქტობრივად, იგი სტალინის გარდა აღარავის ემორჩილებოდა.

ფოტოზე: ვოზნესენსკი მარჯვნივ

სტალინი აბსოლუტურად ენდობოდა ვოზნესენსკის და 1942 წლის დასაწყისში ის შეიყვანა სახელმწიფო თავდაცვის კომიტეტში, უფრო მეტიც, ვოზნესენსკი სტალინმა უფრო ადრე შეიყვანა სახელმწიფო თავდაცვის კომიტეტში, ვიდრე ძველი და ერთგული მოკავშირე - ლაზარე კაგანოვიჩი.

ომის პერიოდში ვოზნესენსკი გახდა მთავრობის მეთაური ევაკუაციიის საკითხებში.

გერმანელების მოსკოვზე განხორციელებული შეტევის დროს, ნარკომმა კუიბიშევში მოახდინა (ახლანდელი სამარა) ევაკუაცია და ვოზნესენსკიმ მიიღო სტალინისგან ნებართვა, დამოუკიდებლად გადაეჭრა ყველა საკითხი მასთან კონსულტაციის გარეშე.

გენერალური მდივანი აშკარად გამოარჩევდა ვოზნესენსკის საკუთარი წრიდან. სტალინის მცველი, გიორგი ეგნატაშვილი იხსენებს, რომ ომისშემდგომი ერთ – ერთი წვეულების დროს, სტალინმა იქ შეკრებილ ხალხს გამოუცხადა, რომ ვოზნესენსკი გახდებოდა მემკვიდრე და მისი სიკვდილის შემდეგ უხელმძღვანელობდა ქვეყანას.

სტალინის აშკარა სიმპატიების მიუხედავად, პოლიტბიუროში ვოზნესენსკის წინააღმდეგ დაიწყო კოალიციის ფორმირება. მიქოიანი ვერ იტანდა მას და ბერია, კაგანოვიჩი და მალენკოვიც უბამდა მხარს.

ნაწილობრივ, ამაში საკუთარი წვლილი შეიტანა თავად ვოზნესენსკიმ. თავბრუსხვევი კარიერის შემდეგ, აშკარად ამპარტავანი გახდა, ეგნატაშვილის მოგონებების თანახმად, იგი თავს უფლებას აძლევდა მინისტრისთვისაც დაეყვირა და მეტიც, ეგინებინა საშინელი უხამსი სიტყვებით, აგრეთვე უხეშად ეპყრობოდა პოლიტბიუროს სხვა წევრს.

მიქოიანიც აღნიშნავდა მის უხეშობას და ღვარძლს.

მასა და გიორგი მალენკოვს შორი დიდი ხნის განმავლობაში იყო დაძაბული ურთიერთობა. მალენკოვის პოზიცია ომის შემდგომ სერიოზულად შეირყა. ის ცენტრალური კომიტეტის სამდივნოდანაც კი მოიხსნეს, ხოლო მის მაგივრად ჟდანოვის კიდევ ერთი კანდიდატი- ალექსი კუზნეცოვი დაინიშნა თანამდებობაზე.

ფოტოზე:ვოზნესენსკი ბერიას და მალენკოვის შუაში

ჩანდა, რომ ვერაფერი უშლიდა ხელს ჟდანოვისა და მისი ხალხის შემდგომ გაძლიერებას, მაგრამ 1948 წლის ზაფხულში იგი მოულოდნელად გარდაიცვალა.

ეს იყო მისი დასასრულის დასაწყისი . მალენკოვი, ბერია და კაგანოვიჩი გაერთიანდნენ და დაიწყეს მათ მოშორებაზე ზრუნვა.

ჟდანოვის წრიდან თამაშიდან პირველი გაიყვანეს კუზნეცოვი და დაბალი წოდების ზოგიერთი კადრი, რადგან ისინი უფრო დაუცველი ფიგურები იყვნენ. მათ ლენინგრადში მავნებლური საქმიანობის ორგანიზებისთვის წაუყენეს ბრალი. თუმცა, ვოზნესენსკის გაფუჭება არც ისე ადვილი საქმე იყო, თუ გავითვალისწინებთ ბელადის სიმპატიას მის მიმართ.

პირველი ნაბიჯი გადადგა კაგანოვიჩმა, რომელმაც თავის მოადგილეს გოსნაბში მიხეილ პომაზნევს დაავალა მინისტრთა საბჭოში შეეტანა საჩივარი, რომ სახელმწიფო დაგეგმვის კომისიაში თაღლითობას ჰქონდა ადგილი და ციფრებს აყალბებდა.სანამ რევიზია მზადდებოდა უწყებაში, ბერიამ ვოზნესენსკის წინააღმდეგ მომაკვდინებელი კომპრომატის მოპოვება შეძლო .

დაქირავებულმა სახ-დაგეგმარების თანამშრომელმა უწყებრივი არქივიდან მოახერხა მნიშვნელოვანი დოკუმენტის მოპარვა .

ეს იყო ვოზნესნესკის ერთ-ერთი მოადგილის პატაკი, რომელშიც თავის უფროსს აუწყებდა, რომ წლის პირველი კვარტლის წარმოების რეალური მაჩვენებლები უფრო დაბალია, ვიდრე წინა წლის ბოლოსი, თუმცა მინისტრთა საბჭოს აცნობეს, რომ პირველი კვარტლის მაჩვენებელი გასული წლისას აღემატებოდა. ვოზნესენსკიმ ეს ფაქტი დამალა და არქივში გადააგზავნა, იმის ნაცვლად, რომ ამის შესახებ სტალინისთვის და პოლიტბიუროსთვის ეცნობებინა.

ბერიამ მშვენივრად იცოდა, რომ სტალინი ამას არავის აპატიებდა, ვინც არ უნდა ყოფილიყო.

ეს დოკუმენტი ბერიამ სტალინს პირადად მიუტანა. მიქოიანი, რომელიც ამ შეხვედრას ესწრებოდა, თავის მოგონებებში აღწერს: "სტალინი ადგილს ვეღარ პოულობდა:" ესე იგი ვოზნესენსკი ატყუებს პოლიტბიუროს და ჩვენ სულელებივით გვაცურებს? როგორ შეიძლება პოლიტბიუროს წევრმა პოლიტბიურო მოატყუოს? ასეთი ადამიანი არ შეიძლება იყოს არც პოლიტბიუროშ და არც სახელმწიფო დაგეგმვის კომისიის ხელმძღვანელობაში! ”

ისღა იყო დარჩენილი, რომ ვოზნესენსკის დააკავებდნენ.

ყველა "ჟდანოვსიტი" გაერთიანდა ერთ პროცესში, რომელიც "ლენინგრადის საქმითაა" ცნობილი.

მათ ასევე ბრალი დასდეს სეპარატიზმში და პარტიის წინააღმდეგ შეთქმულების მომზადებაში.

გარკვეული პერიოდის განმავლობაში, ბრალდებულს შეეძლო თავი შედარებით უსაფრთხო ყოფილიყო, რადგან 1947 წელს სსრკ-ში სიკვდილით დასჯა გაუქმდა. ყველა მათგანი თვლიდა, რომ უარეს შემთხვევაში მათ რამდენიმე წლიანი პატიმრობა ელოდათ.

თუმცა "ჟდანოველებს" და პირადად ვოზნესენსკის, , პოლიტბიუროში ძალიან ბევრი მტერი ჰყავდათ. მთელი სტალინური წრე მათ წინააღმდეგ გაერთიანდა. შედეგად, 1950 წლის იანვარში მათ მიაღწიეს იმას, რომ სიკვდილით დასჯა ისევ აღდგა, რეტროაქტიული ძალის პრინციპით, გასაოცარი იურისპრუდენციისთვის (ე.ი. სიკვდილით დასჯის გაუქმების დროს ჩადენილი დანაშაულებიც სიკვდილით დასჯას ექვემდებარებოდა). ეს გაკეთდა სპეციალურად- ლენინგრადის საქმეში მსჯავრდებულთა განაჩენის აღსრულების შესაძლებლობა რომ ყოფილიყო.

1950 წლის სექტემბერში "ლენინგრადის საქმის" 23 მსჯავრდებული სიკვდილით დასაჯეს, მათ შორის იყო რა თქმა უნდა ვოზნესენსკიც.

მათი რეაბილიტიაცია მალევე მოხდა, 1954 წელს სტალინის სიკვდილის შემდეგ.

ამასთან პარალელურად პოზიციას იმაგრებდა თავის დროზე ვოზნესენსკის პროტეჟე ჟდანოვიც.