სამი ავტომანქანა გავყიდე, მიკროფონი, რომელიც 700 დოლარად ვიყიდე, 400 ლარში გავყიდე, დინამიკები, აპარატურა – ყველაფრის გაყიდვა მომიწია. კახეთში, სადაც პატარა სახლი მაქვს, მიწაც მქონდა, ვენახი უნდა ჩამეყარა და ისიც კი გავყიდე. ძალიან განიცადა მამაჩემმა, მე მისი ცრემლები უფრო დამენანა. როგორი იყო და როგორია დღეს მუსიკოსის ყოფა, ზეზვა სარდალაშვილი ამის შესახებ „ბათუმელებს“ ესაუბრა ზეპირი ისტორიების სერიისთვის – „ადამიანები პანდემიის დროს“.

სანამ პანდემია დაიწყებოდა

სანამ ყველაფერი დაიკეტებოდა, რესტორანში და სარიტუალო დარბაზში ვმუშაობდი – მოსვენება არ მქონდა, ვმღეროდი, ვუკრავდი, საკმაოდ კარგი შემოსავალი მქონდა. ოჯახში ხუთნი ვართ, მყავს სამი შვილი. ორი სრულწლოვანია და ისინიც მუშაობდნენ, სკოლაში ცეკვას ასწავლიდნენ ბავშვებს და თავიანთი შემოსავალი ჰქონდათ. საკუთარი ბინაც შევიძინე და რემონტიც დავიწყე, თუმცა გადასვლა ვეღარ შევძელით. პანდემია დაიწყო და შემოსავალიც დავკარგეთ.

პანდემიაში

პირველი კრიზისი უფრო მსუბუქად გადავიტანეთ, დანაზოგი გვქონდა, მაგრამ რადგან ბინა სესხით მქონდა ნაყიდი, თითქმის ყველაფერი ბანკის გადასახადებში წავიდა. თვეში 500 დოლარის შეტანა მიწევდა. პროცენტი სამჯერ გადავავადებინე ბანკს, მაგრამ ახლაც ისეთ მდგომარეობაში ვარ, რომ გადახდა მიჭირს. გადავადების გამო სესხი მინიმუმ 7 ათასი ლარით გამიძვირეს.

ქირაში ვცხოვრობდი და როცა ქირაც ვერ გადავიხადე, ნათესავთან გადავედით საცხოვრებლად, ადვილი არ არის 5 ადამიანის სხვის სახლში შეკედლება. რომ მცოდნოდა ერთი წელი უმუშევარი ვიქნებოდი, არც ბინას ვიყიდდი და არც რემონტს დავიწყები, რადგან მუშებისთვის ხომ უნდა გადამეხადა ფული. დღეს უკვე ბანკის გადასახადს ვეღარ ვწვდები. არსებობა ხომ გვჭირდება, ხან აქ ვისესხე, ხან იქ, რომ დავითვალე, 15 ათასამდე ლარი მაქვს ნასესხები.

ყველაფრის გაყიდვა მიმოწია. სამი ავტომანქანა გავყიდე, მიკროფონი, რომელიც 700 დოლარად ვიყიდე, 400 ლარში გავყიდე, დინამიკები, აპარატურა, – ყველაფრის გაყიდვა მომიწია. კახეთში, სადაც პატარა სახლი მაქვს, ვენახი უნდა ჩამეყარა და ის მიწაც გავყიდე. ძალიან განიცადა მამაჩემმა, მე მისი ცრემლები უფრო დამენანა. მაგრამ ისე წავიდა საქმე, რომ იძულებული ვიყავი.

კორონავირუსის არსებობა მაშინ დავიჯერე, როცა დამემართა

ვხუმრობდი კიდეც, მომიყვანეთ კორონავირუსიანი, უნდა ჩავეხუტო-მეთქი. არ მჯეროდა, რომ არსებობდა. შემდეგ მეც დამემართა და დავიჯერე. ისეთ დღეში შემიყვანა, 12 დღე სიცხე მქონდა, წელი მტკიოდა, სახსრები. ფილტვების გადასაღებად რომ წავედი, დავმალე, კოვიდი რომ მქონდა, არ მინდოდა კლინიკაში ან სასტუმროში გადასვლა.

ვიცოდი, რომ სახლში თუ დავრჩებოდი, უფრო მივხედავდი თავს, ამიტომ, ოფიციალურად არ ვყოფილვარ აღრიცხვაზე. ნაცნობ ექიმებს ვეკონტაქტებოდი და მათგან ვიღებდი რჩევას, თვითიზოლაციაში სახლში ვიყავი. წესებს კარგად ვიცავდი და ოჯახის წევრებს არ გადასდებიათ.

რა იქნებოდა გამოსავალი

რეგულაციები საჭირო იყო, მაგრამ შეიძლებოდა, რომ ბოლომდე არ ჩაკეტილიყო რესტორნები და წესების დაცვით გვემუშავა. თუ ზაფხულამდე არ გაიხსნება, ეს კრიზისს გააღრმავებს ჩვენთვის, მუსიკოსებისთვის, რადგან უკვე უკიდურეს მდგომარეობაში ვართ.

ხელოვანები, მუსიკოსები ყველაზე დაჩაგრული გამოვედით ამ პანდემიაში. ოპერატორები, ფოტოგრაფებიც შემოსავლის გარეშე არიან. ერთმა მეგობარმა გუშინ ფოტო გამომიგზავნა, კაფელს აგებდა, მეორემ მანქანების შეკეთება დაიწყო. მე მარტო სიმღერა შემიძლია – ამით ვსუნთქავდი და ვარსებობდი. ვზივართ და ველოდებით რესტორნების გახსნას.

წყარო: "ბათუმელები"