ამბავს სოციალურ ქსეში ყვება ერთი ქალბატონი, ის კი ასეთია:

"ჩემთან, სამსახურში კოლეგა, რომელიც 50 წლისაა, შესვენების დროს ამაყობდა, რომ ერთ ბინაში ცხოვრობს მეუღლესთან ერთად, მაგრამ სხვადასხვა საძინებელში, მაგალითად კი მოიყვანა სამეფო ოჯახი, სადაც მეფეს და დედოფალს ერთ სასახლეში, სხვადასხვა მოსასვენებელში ეძინათ. ამ ყველაფერს მან "სასტუმრო ქორწინება" უწოდა.

ყვებოდა, რომ მეუღლე ოთახში შესვლისას კარზე აკაკუნებს და ეს მათთვის საუკეთესო ვარიანტია, ბედნიერი ცხოვრების, .მათ მოსწონდათ ერთმანეთთან სტუმრად სიარული, როცა სჭირდებოდათ. კოლეგები იცინოდნენ და ამბობდნენ:

"აი, გაგიმართლა, რომ მქონოდა სამოთახიანი ბინა, მეც ასე ვიცხოვრებდიო".

მოკლედ, მე ვერ ვხდებოდი, რა იყო ამაში შესაშური და რატომ უნდა მეცხოვრა საყვარელი ადამიანისგან განცალკევებით. ჩემი ბებია ყოველთვის ამბობდა:"როგორც არუნდა იჩხუბოთ მეუღლესთან, საჭიროა, რომ დაიძინოთ ერთ საწოლში, ერთი საბნის ქვეშ, არასდროს დაიძინოთ განცალკევებით, თუ გსურთ შეინარჩუნოთ ქორწინება". მოკლედ მე მიყვარს საბანში გახვევა, ამიტომ მე და ჩემს მეუღლეს ორი საბანი გვაქვს.

როდესაც დაიბადა პირველი ბავშვი, მე და ჩემი მეუღლემ ცალ-ცალკე ოთახებში დაძინება გადავწყვიტეთ. ბვშვი ღამით ჭირვეულობდა, მეუღლეს კი კარაგად უნდა გამოეძინა, რადგან ადრე დგებოდა.

ასე იყო გოგონას დაბადების შემდეგაც.... და იცით რას ვიტყვი? ბებია მართალი იყო. საჭიროა ერთ საძინებელში, ერთ საწოლში ყოფნა მეუღლესთან. დროდადრო ჩვენ ერთმანეთს დავშორდით. მე ერთ ოთახში ვიყავი ორ ბავშვთან ერთად, ის კიდევ ცალკე. სულ უფრო ხშირად დავიწყეთ ერთმანეთის ვერ გაგება, ჩხუბის დროს კი საკუთარ ოთახებში ვიკეტებოდით. ერთხელაც მეუღლემ მითხრა, რომ ეს ყველაფერი მაშინ დაიწყო, როცა ცალ-ცალკე დავიწყეთ ძილი. ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს, მაგრამ ამან ერთმანეთს დაგავშორა.

ჩვენ ეხლა გვძინავს ერთ ოთახში, მეუღლეს ერვიძება ბავშვების გამო და ცუდად სძინავს მაგრამ ჩვენ ურთიერთობა დალაგდა.

დასკვნა ასეთია: მეუღლესთან ძალიან ახლოს უნდა იყო, რომ იცოდე ისი გასაჭირი თუ სიხარული. ცალ-ცალკე ოთახებში ამას ვერ გაიგებთ...
ეხლა, სხვის აზრს ნამდვილად არ მოვუსმენთ"