პარფიუმერია - ნებისმიერი ლამაზი ქალის ხიბლია. ფარაონების დროიდან, ქალებს მოსწონდათ არომატის სურნელი. საუკეთესო სუნამო ყოველთვის ფრანგული იყო, ხოლო ფრანგულიდან საუკეთესო - შანელ №5.

1921 წლის 5 მაისს კოკო შანელმა წარმოადგინა ახალი საოცარი სუნამო პარიზის მაღალი საზოგადოებისთვის. ტრადიციული ქარვის, სანდლის ხის და ვარდის სურნელის გარდა, იგი შედგებოდა ყველაზე უცნაური კომპონენტებისგან - ვეტივერის, მუხის ხავსის და ვივერის, ერთგვარი ცხოველის საჭმლის მომნელებელი ორგანოდან გამოყოფილი სეკრეტის არომატისგან, რომელსაც მსოფლიოში საუკეთესო ყავის სურნელი აქვს.

ქალბატონები აღფრთოვანებული იყვნენ, მაგრამ საკმაოდ დიდი ხნის განმავლობაში შანელი არ ყიდდა სუნამოს, საჩუქრებად ურიგებდა მეგობრებსა და ნათესავებს.

შემდეგ შანელმა პრეზენტაცია გამართა თავისი ლამაზმანი მანეკენებით, მათ შორის იყვნენ არისტოკრატებიც. კოკოს სტუდიაში მუშაობდა ალექსანდრე II- ის შვილიშვილი, პრინცესა ნატალია პალია, გრაფინია ელიზავეტა ბელოსელსკაია-ბელოზერსკაია, პრინცესა მია ობოლენსკაია, ანა ვორონცოვა-დაშკოვა (ჭავჭავაძე) და იმ დროის ერთ-ერთი ულამაზესი ქალი, იმპერატორის მეუღლის ფრეილინა, პრინცესა მარია შერვაშიძის - ერისთავისა.

პრინცესა მერის ბედის შესახებ, შეიძლება ფილმების გადაღება და რომანის დაწერა. ის, როგორც ჩანს, დაიბადა მაღალი საზოგადოებისთვის, რათა ყოფილიყო მეფეთა და პოეტების შთაგონების წყარო, რომელსაც უნდა ეცხოვრა სიმდიდრესა და დიდებაში სიცოცხლის ბოლომდე. გენერალ-მაიორის, კნიაზის პროკოფი შერვაშიძის და ნინა მხეიძეის შვილმა მერიმ, ასევე, მისმა დებმა შესანიშნავი განათლება მიიღეს.

თანდაყოლილმა კეთილშობილურმა მანერებმა გოგონას განსაკუთრებული სილამაზე მიანიჭა. იგი აირჩიეს იმპერატორის მეუღლის ალექსანდრა ფეოდოროვნას ფრეილინად და მერიც ამაყად ატარებდა შლეიფს. ნიკოლოზ II მერით მოხიბლული იყო და ერთხელ ხუმრობით უთხრა:- "ცოდვაა იყო ასეთი ლამაზი პრინცესა."
იმპერატორის ახალგზრდა ადიუტანტმა, გიორგი ერისთავმა გადაწყვიტა, რომ ლამაზი მერის გული დაეპყრო. რევოლუციამდე ცოტა ხნით ადრე მან შესთავაზა ცოლობა, მაგრამ გოგონას ახალგაზრდა ასაკის და მამამისის გარდაცვალების გამო ქორწინება გადაიდო. შემდეგ, მერიმ რამდენიმე წელი თბილისში გაატარა. იქ გალაკტიონ ტაბიძეს გულში ჩაუვარდა, მან მრავალი ლექსი მიუძღვნა მერის.

მერი ასევე გახდა მოდელი ცნობილი მხატვრის და პორტრეტისტის საველიუ სორინის. პორტრეტი იმდენად წარმატებული აღმოჩნდა, რომ მრავალი წლის განმავლობაში მონაკოს პრინცესას გრეის კელის თავის საძინებელში ეკიდა და დილით გაღვიძებისას პირველადამ სურათს უყურებდა, ხოლო, შემდეგ სარკეში იყურებოდა შედარებისთვის.

მერი დაელოდა თავის გიორგის და 1919 წელს დაქორწინდა. მთელი თავისი ცხოვრება ერთგული იყო ქმარის, უარყო გულშემატკივრებისგან ყველაზე დაუჯერებელი შეთავაზებები. მან იპოვა ბედნიერება ... მაგრამ მისი კეთილდღეობა იყო რთული.

1921 წელს შერვაშიძეების ოჯახი იძულებული გახდა დაეტოვებინა საქართველო და პარიზში გაემგზავრნენ თურქეთის გავლით. სიმდიდრე დარჩა სამშობლოში, მაგრამ ოჯახის დედა, ნინა, ჯერ კიდევ ცხოვრობდა ძველებურად გრანდიოზული მასშტაბით. ისინი დასახლდნენ ძვირადღირებულ კვარტალში, ​​თავისთვის და ქალიშვილებისათვის შეუკვეთა ძვირფასი ტანსაცმელი.

გასაკვირი არ არის, რომ მალე მერი იძულებული გახდა ემუშავა გადარჩენისთვის.კნიაზმა დიმიტრი პავლოვიჩმა მერი გააცნო მოდის სახლის ხელმძღვანელს, რომელიც იმ დროისთვის პოპულარობას იძენდა.

პრაგმატულმა მადამ შანელმა ორი კურდღელი დაიჭირა - ქალბატონს გაჭირვებაში დაეხმარა და სტუდიაში იმ დროის ერთ-ერთი ულამაზესი ქალი მიიღო. პრინცესა მერის გედივით კისერზე, მარგალიტის მძივები განსაკუთრებით კარგად გამოიყურებოდა, რომელიც კოკოს მსუბუქი ხელების წყალობით გახდა ელეგანტურობის ეტალონი. პარიზის გოგონები აღფრთოვანებული იყვნენ მისით.
პრინცესა შერვაშიძე-ერისთავი, სამწუხაროდ, აღფრთოვანების ენთუზიაზმს არ იზიარებდა. მოდელობის პროფესია ომამდელ პარიზში არ იყო მაღალ დონეზე და არც ღირსეულ საფასურს უხდიდნენ. მოულოდნელმა მემკვიდრეობამ ოჯახის მდგომარეობა გააუმჯობესა. პრინცესა მერიმ დატოვა თავისი სამუშაო და სიცოცხლის ბოლომდე არ უყვარდა პოდიუმზე გატარებული დღეების გახსენება. მაგრამ მას ბედი კვლავ ახალ დარტყმას უმზადებდა.

გარდაიცვალა კნიაზი გიორგი ერისთავი.მერი ცხოვრების ბოლო 40 წელი მარტო ცხოვრობდა. ის შესანიშნავად გამოიყურებოდა და უნაკლოდ იყო ჩაცმული, მაგრამ ცხოვრებამ მისთვის დაკარგა მნიშვნელობა. 60-იანი წლების შუა ხანებში თავშესაფარში აღმოჩნდა, სადაც მას სამი ლამაზად გაწყობილი ოთახი ქონდა, მასთან მიდიოდნენ სტუმრები და ფოტოსურათებს იღებდნენ.

მერი სიკვდილამდე ოცნებობდა მშობლიურ საქართველოზე. სამწუხაროდ, საბჭოთა ხელისუფლება უარს ამბობდა ვიზებზე, ხოლო, პერესტროიკის დასაწყისში, მერის აღარ შეძლო გამგზავრება. სამშობლოდან შორს გარდაიცვალა. ჩვენ კი ისღა დაგვრჩენია მერი შერვაშიძე გავიხსენოთ, სუნამო "შანელი №5"-ის უკვდავი სურნელით.