მის შესახებ საქართველოში ძალიან მცირე წრემ თუ იცოდა, თუმცა, როგორც მისი ემიგრანტი მეგობრები ამბობენ, მისი შემოქმედებით სულ უფრო და უფრო ბევრი ადამიანი ინტერესდებოდა უცხოეთში. ისიც იმედს არ კარგავდა, რომ ოცნებას აიხდენდა, შეაგროვებდა იმდენ ფულს, რომ დაბრუნდებოდა სამშობლოში და საკუთარ სახელოსნოს გახსნიდა. სამწუხაროდ, ოცნება არ აუხდა. თამარ მოდებაძის სახელი და გვარი სამშობლოში მხოლოდ მისი სასტიკი მკვლელობის შემდეგ გაიგეს.

"შენ აქ რა გინდოდა, უპრეტენზიო, მოკრძალებულო გენიოსო, ახლა სამოთხეს შეერევა შენის სულის ფერთა პალიტრა, - ჩვენგან სათანადოდ ვერდაფასებულო", - წერენ მხატვრის მეგობრები. უნიჭიერეს მხატვარს სხვაც ბევრი განუხორციელებელი ოცნება დარჩა. იგი, ისევე როგორც ქართველ ემიგრანტთა უმრავლესობა, ემიგრაციაში ეკონომიკური სიდუხჭირის გამო წავიდა და წარმოუდგენლად რთულ პირობებში მუშაობით მიაღწია აღიარებას.

"ხშირად ამბობდა წუხილით, ხატვისთვის ადგილი არ მაქვსო, ერთ ციცქნა ოთახში მოხუცთან მუშაობდა და ასეთ პირობებში შედევრებს ქმნიდა... აბა, სად ხატავ - მეთქი ერთხელ ვკითხე, გამათბობელზე ვაყრდნობ ჩარჩოს, გადავჭიმავ ტილოს და ასე ვხატავო".

დუშეთში - დედულეთში დაიბადა, მამა კი ჭიათურელი ჰყავდა და სკოლაც ჭიათურაში დაამთავრა. როგორც თვითონ ამბობს ერთ-ერთ ინტერვიუში, მშობლები პედაგოგები იყვნენ, მამა ხატავდა, სწორედ მისი გავლენით დაიწყო ხატვა.

როგორც ირკვევა, მისი ნახატები არაერთხელ გახდა იტალიელი პოეტისა და მწერლის დანიელა ფერაროს შთაგონების წყარო, რომელმაც თამარ მოდებაძის ნახატებზე შექმნილი ლექსები და თხზულებები ალბომადაც გამოსცა და "პოეტური ფიქრები" უწოდა. მის შემოქმედებას ვრცელი სტატია მიუძღვნა პარმის უნივერსიტეტის პროფესორმა რებეკა როსეტიმ, რომელმაც მისი ნახატი "ხუთი განზომილება" ლეონარდო და ვინჩის ხელწერასა და ხედვას შეადარა.