რაინდობის ინსტიტუტი ჩაისახა იტალიაში, შუასაუკუნეებში და გავრცელდა მთელ ევროპაში, თუმცა თავად იტალიაში ძალიან გაუჭირდა ფეხის მოკიდება.

სიტყვა "რაინდი" პირველად მოხსენიებულია "ამირანდარეჯანიანში" – "რაინდი ეწოდების, რომელნი ცხენთა კეთილად განსწვრთიდეს ნებად მხედართა, გინა ეტლთა ავლენდეს კეთილად".

დღევანდელი გაგებით კი ტერმინი რაინდი პირველად "ვეფხისტყაოსანში" გვხვდება დავით სოსლანის აღწერისას – "რაინდობითა და მშვილდოსნობით უსწორო შემმართებელი"

ვეფხისტყაოსანში რაინდობა უმაღლეს საფეხურზე დგას. ფიქრობენ, რომ ამას ხელი შეუწყო მეგობრობის, ძმადნაფიცობის, ძუძუმტეობის, დადობილების ინსტიტუტებმა. ქართულმა რაინდობამ ეროვნული ელფერი შეიძინა.