მახსოვს როცა ბავშვი ვიყავი ძალიან მაინტერესებდა თუ რა იყო ადამიანის შიგნით, სკოლის პერიოდში 9 კლასში კი ამაზე პასუხი სრულ ყოფილად გამცა ბიოლოგიის მასწავლებელმა კარგი ქალი იყო ქალბატონი ირმა, სამწუხაროდ იგი უგზოუკვლოდ დაიკარგა. იმავე წელს გამოვედი სკოლიდან, მივხვდი რომ სკოლა ჩემი არ იყო შევედით კოლეჯში არც იქ გამიმართლა და აი უკვე სამი წელია ტაქსის მძღოლად ვმუშაობ, ბევრს გაუჩნდება კითხვა
" ნუთუ ჰობი არაა აქვს " მაქვს ადამიანი.
არცერთი მგზავრისგან არ ამიღია ფული.
რატოომ?
იმიტომ რომ არავის არ მიუღწევია დანიშნულების წერტილამდე დღემდე მახსოვს ყველა მგზავრის კივილი და წივილი. დროა გაგეცნოთ მე ვარ ევგენი ალეკსანდროვიჩ ჩუპლინსკი შეგიძლიათ დამიძახოთ მანიაკი ჩუპლინი. ჩემთან მოხვედრილი არცერთი მგზავრი არ გადარჩენილა. სამი წლის განმავლობაში ვაგროვებ მგზავრების გულებს, ორგანოებს.
რისთვის? მე თვითონ არ ვიცი იყო დრო როცა თავს ძალას ვატანდი რომ არ გამეკეთებინა არაფერი ცუდი მაგრამ ამაოდ. მახსოვს ორი კვირის წინ ჩამიჯდა გოგონა თავის პატარა ბიჭთან ერთად, მითხრეს ქალაქის ცენტრში წამეყვანა მეც დავთანხმდი, დავიძერით. მიხვდნენ რომ სხვა გზით მივდიოდი და მკითხეს:
- სხვა გზით რატომ მივდივართ?
- ნუ გეშინია ქალბატონო ქალაქში ვართ და საცობია ყველგან. ტყიდან გავალთ უცებ იქ აღმოჩნდებით სადაც მივდივართ
-კარგით
კარგი ლამაზი გოგო იყო ნებისმიერ კაცს მოუნდებოდა მასთან (*) მაგრამ მე უფრო სხვა რამ მინდოდა მისგან.
შევედით ტყეში, მანქანა გავაჩერე ჩემს ქოხთან, გოგონას შეეტყო რომ. უკვე ეშინოდა ჩაეჭიდა თავის შვილს
შეშინებული ხმით მკითხა:
- რატომ გავჩერდით?
-( უპასუხოდ დავტოვე)
- რატომ არ მპასუხობ
- გაჩუმდები თუ ჩაგაწყვეტინო ხმა
მახსოვს როგორ ცდილობდა გაქცევას მაგრამ კარებები ჩაკეტილი მქონდა მანქანაში. მე გადავედი და ქოხიდან გამოვიტანე ჯაჭვი დავაბი და ჩავყარე ორივე სარდაფში. იკითხავთ: რატომ არ დარეკა ტელეფონით? თქვენი აზრით რატომ მოვიყვანე ტყეში აქ სატელეფონო ქსელი არ იჭერს. მთელი დღე ტიროდა ჩვილი, ბოლოს შევწუხდი და ჩავედი სარდაფში მოვკიდე ბავშვს ხელი და დავაწვინე საცდელ მაგიდაზე დედამისმა ეგრევე კივილი დაიწყო მუდარები
იმდენად შევწუხდი ბავშვს მარჯვენა ფეხის ცერა თითი მოვაჭერი, მოვხარშე და დედამისს შევაჭამე
ეხლა იტყოდით რა ადვილად ყვება ამ ყველაფერსო მაგრამ 3 წელი ერთი და იგივეს რომ აკეთებ მიჩვევა იცის. დადგა 23: 00 ეს დრო ნიშნავდა იმას რომ უნდა დამეწყო რიტუალი. მოვამზადე: ნემსი, პინცეტი, დანა, ნაჯახი, ჩაქუჩი, მაკრატელი და კოვზი.
დავიწყე ბავშვით დედამისი გავათრიე სხვა ოთახში სად მქონდა მისი ნერვები, პირველი რათქმაუნდა გულით დავიწყე კოლექციის შესავსებად ავიღე დანა მკერდი გადავუჭერი ჯვრის ფორმაზე ძვალი ჩავუტეხე ჩაქუჩით და აი ისიც გული. ჩვილი ბავშვის გული ისე სწრაფად ფეთქავს რომ ხელში არც გიჩერდება, ეს მთავარი ნაწილი იყო ეხლა დავიწყე საჭმლის მომზადება სტუმრისთვის. ავიღე კოვზი და სათუთად ამოვიღე ჯერ ერთი თვალი მერე მეორე რომ არ დაზიანებულიყო. ნაჯახით გავხსენი თავის ქალა და ამოვიღე ტვინი დანარჩენი არასაჭირო ნაწილი გადავაქციე ფარშად. სანამ ამას ვაკეთებდი გავიგე კარების ხმა, ავედი და ვხედავ როგორ გარბის ის გოგო რომლიც მე სარდაფში ჩავკეტე განრისხებული დავედევნე უკან, მივხვდი რომ ვერ დავეწეოდი ჩავჯექი მანქანაში და დავიძერი, გოგონას ვერ ვხედავდი აღარაფერი მანაღვლებდა ოღონდ იგი მეპოვნა. ზუსტად ორი საათი დავკარგე მის ძებნაში ხან ტყეში ხან ქალაქში მაგრამ ამაოდ არსად არ ჩანდა. მივედი სახლში და რას ვხედავ, გოგო რომელსაც ვეძებდი მთელ ქალაქში ჩემს სახლში თავისი შვილის ნარჩენებს დასტირის, მისვლა და უკნიდან დანის ჩარტყმა მომინდა მაგრამ უეცრად, დამეუფლა უცნაური გრძნობა, ეს სინანულის და ამავე დროს დანაშაული გრძნობა იყო, უკან მივეპარე მაგრამ შეხება ვერ გავბედე, როცა შემამჩნია, კივილი დაიწყო მემუდარებოდა;
" რაც გინდა ის მიქენი ოღონდ არ მომკლა"
ამ სიტყვებზე ცრემლები წამომივიდა, მეთვითონ შოკში ვიყავი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ბოლოს დაუფიქრებლად გავუშვი, მხოლოდ იმ პირობით რომ არავის ეტყოდა თუ რა მოხდა აქ.
გოგონა კი გაიქცა მაგრამ მეორე დღეს პოლიცია მოვიდა ჩემს ქოხთან მთელი ბრიგადით მივხვდი რომ აქ ჩემი კარიერის დასასრული იყო.
ახლა კი ვიმყოფები რუსეთის ერთ ერთი უმკაცრესი რეჟიმის ციხეში. მომისაჯეს უვადო პატიმრობა.

***
ისტორია დაყრდნობილია რეალურ ამბავზე, მანიაკი ჩუპლინი დაიჭირეს 1978 წელს იგი გარდაიცვალა 67 წლის ასაკში
მან თავისი სიცოცხლის მანძილზე მოკლა 94 ადამიანი აქედან 74 ბავშვი