ზამთრის ცივი დილა იყო. მატარებელი ნელა მიიწევდა თოვლით დაფარული ველებისკენ. სუსხიანი ჰაერი ფანჯარაზე ორთქლად ილექებოდა. კუპეში ორი მგზავრი მარტო იჯდა – ახალგაზრდა კაცი, რომელსაც ხელში ძველი, გაცრეცილი წიგნი ეკავა, და ხანდაზმული ქალი, რომლის თვალებში ცხოვრების მთელი სიბრძნე ირეკლებოდა.

ქუჩაში გამეფებული დუმილი მატარებელშიც შემოაღწია. მაგრამ სწორედ ეს სიჩუმე დაარღვია ქალმა, როცა რბილი ხმით ჰკითხა:

– რას კითხულობთ, შვილო?

კაცმა წიგნიდან თავი ასწია, თითქოს გამოფხიზლდა. ქალის მზერაში სითბო იგრძნობოდა, ისეთი, ბავშვობაში ბებია რომ უყურებდა. ოდნავ შეყოვნდა და უპასუხა:

– წიგნს ვკითხულობ ცხოვრების აზრზე, მაგრამ… მგონი, პასუხებს ვერსად ვპოულობ.

ქალმა სუსტი ღიმილით თავი დაუქნია და ჩაფიქრდა. ცოტა ხნის შემდეგ, ღრმა ამოსუნთქვით დაიწყო:

– იცი, ახალგაზრდავ, მეც შენსავით ვეძებდი. მთელი ცხოვრება ვცდილობდი, რაღაც მნიშვნელოვანი მეპოვა, რამაც ბედნიერება უნდა მოეტანა. ვფიქრობდი, რომ მიზნები, მიღწევები, დიდება – ეს იყო ის, რაც ჩემს ცხოვრებას აზრს მისცემდა. მაგრამ ყველაზე დიდი ჭეშმარიტება მაშინ გავიგე, როცა სრულიად უცხო ადამიანს დავეხმარე.

კაცი დაინტერესდა. მის ხმაში მოულოდნელი სითბო გაჩნდა:

– და როგორ მიხვდით ამას?

ქალმა თვალები დახარა, თითქოს წარსულში მოგზაურობდა, მერე კი ჩუმად თქვა:

– იმ დღეს, როცა ყველაზე დაბნეული და მარტო ვიყავი, შემთხვევით მოხუცი კაცი ვნახე, რომელსაც მძიმე ჩანთა ეჭირა. მივეხმარე. ის შემომიბრუნდა და მხოლოდ ერთი რამ მითხრა: „მადლობა, შვილო, შენ დღეს ჩემთვის მზე გამოჩინე.“

ქალმა ღრმად ამოისუნთქა და კაცს გაუღიმა:

– მაშინ მივხვდი, რომ ჩვენ თავად ვქმნით სხვის ცხოვრებაში მზეს. სწორედ ეს არის ცხოვრების აზრი – სხვისთვის სინათლის მოტანა.

მატარებელმა გაჩერება გამოაცხადა. ქალი წამოდგა, ჩანთა აიღო და ბიჭს ხელი გაუწოდა:

– მე აქ ჩავდივარ. იმედი მაქვს, ერთ დღეს შენც იპოვი შენს პასუხებს.

კაცი გაშეშებული იჯდა. თითქოს მისი გულიც იმ ქალთან ერთად გადავიდა მატარებლიდან. ის პასუხები, რომლებიც ასე დიდხანს ეძება წიგნებში, სულ რამდენიმე წუთში მოისმინა – უბრალო, მაგრამ ძლიერი ჭეშმარიტება.

და როცა მატარებელი კვლავ დაიძრა, კაცი მიხვდა: მისი ცხოვრება აღარასდროს იქნებოდა ისეთი, როგორც აქამდე.