სტუდენტობის დროს ვხვდებოდი ერთ მომხიბვლელ გოგონას, რამდენიმე ხნის შემდეგ მან მეზობელ ქალაქში გააგრძელა სწავლა.სამი კვირის შემდეგ უქმე დღეებში ჩემს შეყვარებულს მივაკითხე.ამ დროისთვის მან უკვე მოასწრო ერთ ოთახიანში დაბინავება, იქვე თავის ინსტიტუტთან ახლოს.

ბინაში მასთან ერთად კიდევ ორი გოგონა ცხოვრობდა.დიდი ხნის ნანატრი ღამის ლოდინის შემდეგ, როდესაც დავრწმუნდით, რომ მისი მეზობელი გოგონები დასაძინებელად წავიდნენ, "ცელქობის" დრო დადგა, თუმცა ოდნავ მაინც უხერხულად ვრგძნობდი თავს.ჩემი გოგონა მიხვდა, რომ მრცხვენოდა და მიპასუხა:

-არაფერია ნუ ღელავ, ეგენი უკვე მიჩვეულები არიან.

-რა?! რა ნიშნავს მიჩვეულები არიან?!

უხერხული პაუზა ჩამოვარდა, სახე გაუფითრდა ჩემს შეყვარებულს, მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ მიხვდა რა წამოაყრანტალა.შემდეგ იყო ჩხუბი, ისტერიკა, ცრემლები...

მეორე დილით ავდექი და წამოვედი.ეს იყო ყველაზე უცნაური და ხანმოკლე ურთიერთობა ჩემს ცხოვრებაში.