რად აშენებდით?

ვისთვის ქმნიდით ნიკორწმინდას, აშენებდით გელათს,
ადიოდით ჯვარზე მშვიდად, მარტვილობდით ხელად,
ბასიანზე მამაცობდით, ბახტრიონებს ფშვნიდით,
იძინებდით ბრძოლის ველზე ვაჟკაცობით მშვიდით.
რატომ ხნავდით, რად ამყნობდით, გვიტოვებდით ჯიშებს,
რად უძლებდით სისხლისღვრებით არყოფნების შიშებს,
რატომ ჰქუხდით ჩაკრულოდ და რად როკავდით მხედრულს,
თუკი მოდგმას მიიღებდით მშიშარას და მდედრულს,
ფასი აღარ ექნებოდა გადარჩენილ მამულს,
თქვენი ხსოვნა შერჩებოდა ხინკალსა და ხრამულს,
მოდგმა თქვენი უარგყოფდათ, გიგინებდათ ნაღვაწს,
თქვენს სახელებს ანაცვლებდა განცხრომას და ნაფაზს,
სამშობლოს გადაგიქცევდათ უწიგნურთა კერად,
თქვენი დროშა იქცეოდა აჭრელებულ ფერად,
თქვენს ძეგლებზე იცეკვებდა თქვენი მოდგმის ზომბი,
შთამომავალს ექნებოდა თქვენი მოთხრის ჰობი,
თქვენს ადგილებს დაიჭერდნენ იუდა და ქაჯი,
უსინდისო იქნებოდა სამართალის მსაჯი...
აგებდი და აშენებდი, მიტოვებდი ამდენს,
შთამომავალს ღალატის და ბოროტების ჩამდენს.
ღმერთმა იცის უკეთესად, ის ყველაფერს არჩევს,
არ დაუშვებს ეს სამოთხე უშვილძიროდ დარჩეს.

გურამ ქართველიშვილი