აღმოსავლეთ საქართველოს მთიან მხარეებში მეკობრეობა ცხოვრების წესადაც იყო ქცეული. თუშეთში მეკობრეების ძირითადი ფუნქცია ქისტეთისა და ლეკეთის თემების დარბევა და იქიდან ნადავლის წამოღება იყო. გადმოცემით, ისინი სპეციალურ წვრთნასაც გადიოდნენ, კვების განსაკუთრებული რეჟიმიც ჰქონიათ და საზოგადოება მათ მძიმე შრომითაც არ ტვირთავდა. მთიელების მეზობელ თემებზე ლაშქრობა ჩვეულებრივი მოვლენა იყო და ამ ლაშქრობებს ჯვარ-ხატთა მსახურების, ხევისბერებისა და დეკანოზების მხარდაჭერაც ჰქონდათ (მაკალათია 1983, 97-102).