დავით აღმაშენებელი უდიდეს მნიშვნელობას ანიჭებდა საკუთრივ მებრძოლისა და მოქალაქის ზნეობრივ სახეს. მემატიანეს ცნობით: "საეშმაკონი სიმღერანი, სახიობანი და განცხრომანი და გინება ღმრთისა საძულელი და ყოველი უწესოება მოსპობილ იყო ლაშქარსა შინა მისთა და ურიცხვსა მას შინა სიმრავლესა ენათა ნათესავთა, ვითარცა ცათა შინა მყოფთა შორის".