როცა თუშეთს მიმწუხრი ეფინება, საგირა იწყებს აკვნის რწევასა და კლდეებივით მედიდური, მაგრამ ხევებივით ღრმა ძილისპირულის გალობას. მის დინჯ ხმაზე, ხანდახან დემონებსაც ისე ჩასთვლემს, ავის საქმნელად ვეღარ იცლიან. მოალერსე ჰანგები ყოფას უამებენ გატეხილ გულებს, დაბზარულ კოშკებს, დაგლეჯილ გზებს, დანგრეულ სახლებსა და დაკოჟრილ ხელებს. ხანდახან, თვით სიკვდილიც კი ნებდება ამ ყველაფერს და რჩება მხოლოდ ცამდე ანაყრდენი მთების მარადიულობა, რომელშიც ყრუდ ისმის საგირას იავნანა. ავტორი: დათო სიმონია