მე და შენ
მე _ სიფრიფანა პოეტი ქალი,
შენ _ გოლიათი ჩემგან ძლეული...
შენ თუ თვლი, რომ შენ დამადგი თვალი,
ცდები: თვითონ ხარ ჩემი რჩეული.
ფერად სათვალით მე არ გიყურებ,
არც შენ გაქვს, ალბათ, ჯადოქრის ჯოხი,
მოდი და მხრებით გადამიხურე
დიდი იმედის პატარა ქოხი!
მე ვარ ტკივილი _ მცირე და დიდი,
მე ვარ შენ ირგვლივ _ ახლოც და შორიც,
მე დაგრთე ნება, რომ იყო ხიდი
ჩემს ზამთარსა და გაზაფხულს შორის.
შენ თავს მევლები სუსტსა და ძლიერს,
შენ _ მძლეთამძლე და მაინც ძლეული...
შენ რომ გგონია, შენ ამირჩიე _
თვითონ ბრძანდები ჩემი რჩეული.
ეს ცალკე ლექსი უნდა იყოს მე როგორც ვიცი ის ორი სტროფიც მე ასე მახსოვს შენ არ ხარ ევა მაგრამ ხარ ქალი თუმცა ეს ჩემტვის დიდი ნაკლია გაჩენის დღიდან გაქვს ცემი ვალი მე ხომ შენს გამო ნეკნი მაკლია ხუმრობა იქით მეც შემიყვარდა მოცილებული ჩემს სხეულს ძვალი ყველა ნეკნს დავთმობ იმ ნეკნის გარდა რომელსაც ღმერთმა უწოდა ქალი. აქ აზრიც დასრულებულია გაგრძელება აღარ უნდა ქონდეს ლოგიკურად, სხვადასხვა ლექსებია ეს და პირველი რომ დავწერე

გეთანხმებით

ეს ლექსი რაც მეხსიერება მაქვს სულ ვიცი მაგრამ ბოლო კუპლეტი არსად და არასდროს შემხვედრია არადა ყველაზე მაგარი სწორედ ეგა

:)

”ქალბატონი ია, კაეგი პოეტესაა.”- მძიმე არასწორად დავსვი . სათვალეები გამიტყდა და ვერ ვხედავ კარგად:(

უკაცრავად: მარიამ წიკლაური

ქალბატონი ია, კაეგი პოეტესაა. საერთოდ ქალბატონების კარგი თაობა წამოვიდა: რენუარი, თანანა, მაია წაკლაურა...ბევრნი არიან

ეს ლექსი ზეპირად ვიცი წლებია მაგრამ ვისი იყო არ ვიცოდი

:))

:))