კინო ახლა ყველა ვგლოვობთ და ვწუხვართ, მაგრამ მთელი ცხოვრება მაინც დამნაშავენი ვიქნებით ,,მარიტას" წინაშე... 2017, 12 ოქტომბერი, 12:09 
ახლა, ყველა ვგლოვობთ და ვწუხვართ, მაგრამ მთელი ცხოვრება მაინც დამნაშავენი ვიქნებით “მარიტას" წინაშე...
ჩვენ ხომ " ბრბოს ფსიქოლოგიით" შეპყრობილნი დაუღლავათდ ვესროდით ტალახს მას...
ახლა აღრც ცრემლი გვიშველის და მასაც ვერანაირი ცრემლივთ ვერ ჩამოვრეცხავთ ჩვენივე ხელით ნასროლ ტალახს...
მარიტა უკვე იდეად იქცა. ყველა მარიტაა, ვისაც სიტყვებით ვანადგურებთ, თავის წილ ბედნიერებას არ ვაცლით... ღიმილს არ ვაცლით, სიყვარულს არ ვაცლით... ამის შენდეგ მაინც მივცეთ " მარიტას" უფლება ლაღად გაიღიმოს და უყვარდეს, მივცეთ უფლება, იყოს, იარსებოს ამ სამყაროში.... ახლა კი ნახეთ, ფოტოები ეროვნული არქივის ფოტოკოლექიციიდან და კარგად დაფიქრდით.... "ღმერთს არ სჭირდება გაბოროტებული სამართალი..."  “ ყვავილი კი არა, მზის ნაკადულის კამკამია ! მარიტა თითქოს მზე ჩამოვარდნოდა ! ქალი კი არა - მთვარის გამოახლება იყო ! მარიტა ჩემი ყრმობის მეგობარი ! ქალებში - დედოფალი ! "   "აღარც ერთი ხე აღარ გადარჩენილიყო მარიტას ეზოში.მხოლოდ ძველი კერის ადგილზე თავისით ბროწეული ამოვარვარებულიყო.ჩემს წინ ახლად აყვავებული, ცეცხლისფრიანი ბროწეულის ყვავილი მიღიმოდა, მარიტას სახესავით ალაკრული! ვუყურებდი მხიარულ, მზიან ყვავილს და არა მჯეროდა, რომ მარიტა აღარ ამშვენებს დედამიწას!  " არც ის მეჯერებოდა, რომ ამ მტვერსა და ნაგავში ასეთი ბრწყინვალე ყვავილიანი ხე ამოსულიყო თავისით!"  "მართლაც, საიდან მოდის სილამაზე? ან სად მიდის? სად იკარგება, თუ დროებით მიეფარება? ვინ იცის?!" 1400 7-ს მოსწონს
|
  |
Intermedia.ge © 2011-2025 წელი
საავტორო უფლებები დაცულია
 |
