ადამიანის თავი სიკვდილის შემდეგ 20 წამი კიდევ ცოცხლობს.

1907 წელს ექიმმა დუნკან მაკდუგალმა აწონა ადამიანი სიკვდილამდე და სიკვდილის შემდეგ და დაასკვნა, რომ გარდაცვალების მერე ის კარგავს წონას.

რეალური ფაქტები გვამცნობენ, რომ ადამიანები, რომლებსაც ქონის დიდი ფენა აქვთ გარკვეული დროის შემდეგ საპნის მაგვარ მასად გადაიქცევიან.

თუ მეცნიერებს დავუჯერებთ, ცოცხლად დამარხული ადამიანი მოკვდება 5, 5 საათში.

სიკვდილის მერე ადამიანს ფრჩხილები და თმები არ ეზრდება.

კლინიკური სიკვდილის გადამტანთა უმრავლესობა ამტკიცებს, რომ იყო იმქვეყნად.

კლინიკური სიკვდილისას ბავშვები მხოლოდ კარგ რაღაცეებს ხედავენ.

მადაგასკარში გარდაცვალების შემდეგ ნათესავები მიცვალებულს შიგნეულობას აცლიან, რათა შეასრულონ მასთან რიტუალური ცეკვა.

ამერიკელი სწავლული მაიკლ ნიუტონი გიპნოზის საშუალებით ადამიანებში აღვიძებდა წინა ცხოვრების მოგონებებს.

გარდაცვალებისას ადამიანი გადადის სხვა სხეულში.

გარდაცვალებისას ყველაზე გვიან ქრება სმენა.

საფრანგეთში სურვილის შემთხვევაში კანონით დასაშვებია გარდაცვლილთან ქორწინება.

ნორვეგიის ქალაქ ლონგიირში კანონით აკრძალულია სიკვდილი. თუ ადამიანი ამ ქალაქში მოკვდება, მას სხვაგან ასაფლავებენ.

სამხრეთ კორეის მცხოვრებლებს მითის მიხედვით სჯერათ, რომ თუ ადამიანი ბნელ ოთახში გაჩერდება გამაგრილებლის("ვენტილიატორის") თანხლებით, მოკვდება.

თავის ტვინის ქერქი აგრძელებს სისხლის მიღებას ბიოლოგიური სიკვდილის დადგომამდე.

სიკვდილის მერე უფროსები თავის თავს ხედავენ ბავშვებად, ბავშვები კი დიდებად.

ვანგა ამტკიცებდა, რომ სიკვდილის მერე საიქიო ცხოვრება არსებობს. გარდაცვილებს ახალი ცხოვრება ეწყებათ, ისეთი, რომ მათი სული ჩვენს შორის ცხოვრობს.

ზოგჯერ გარდაცვლილები ცოცხლდებიან.