ახლა ხუთი საათია,
დრომ საღამო დაიჩემა,
ზეცას მთვარეს აათლიან,
როგორ მიჭირს დარდის რჩენა,

გრიგალივით შემოიჭრა
ჩემში, სულშიდ დაივანა,
დარჩენია ამ მონსტრს იქ რა?
რომ არ გამყვეს დარდი ვალად,

ამ ურჩხულის კლანჭებიდან,
დამიხსნიდა, მიშველიდა,
ეგ ღიმილი არც ჩემი და...
დროც დარდივით შიშველი დგა.

მხოლოდ შენ...

ღმერთს ვთხოვ ეს დილაც ისე გათენდეს,
ქვეყნად ყველა ქალს შენ რომ დაჩრდილავ,
მე ხომ ფეხდაფეხ შენ ქალს კვლავ ერთს გდევ,
ურომლისოდაც ვარგა არც დილა.