ტყავის წარმოება მაროკოში ჯოჯოხეთურ პირობებში ხდება: თაკარა მზის ქვეშ მუშები ხელით ამუშავებენ ტყავის ნედლეულს და ამ დროს მუხლებზე დგანან კირიან წყალში. ქარხნული წარმოებისაგან განსხვავებით აქ მხოლოდ ნატურალური საღებავები გამოიყენება. მოდით ვესტუმროთ მარაკეშის ერთერთ ტყავის გადამამუშავებელ საწარმოს

მთელი წარმოება მიმდინარეობს ხელით, აუტანელი მზის ქვეშ და საზიზღარი სუნის თანხლებით

ამ ურმებით მიაქვთ ტყავები დასამუშავებლად. როგორც წესი, ეს საქონლის, თხის ან ცხვრის ტყავია

მიღებულ ტყავებს აქ ახარისხებენ

შემდეგ ტყავი ექვემდებარება პირველად დამუშავებას-მას ალბობენ კირიან წყალში, ხოლო იმისათვის, რომ ტყავი რბილი გახდეს, წყალში უმატებენ ძაღლების, მტრედების ან ქათმების ნაკელს. სწორედ ამიტომ ტრიალებს ირგვლივ ჯოჯოხუთურად საზიზღარი სუნი

თუმცა როგორც ჩანს, მუშებს ეს სუნი სულაც არ აწუხებთ, ან უკვე იმდენად არიან შეჩვეულნი, რომ ვეღარ გრძნობენ სიმყრალეს

აი ასე გამოიყურება მარაკეშის ერთ-ერთი ტყავის გადამამუშავებელი საწარმო

ამ წყალში ტყავებს აჩერებენ რამოდენიმე დღე, ხშირად რამოდენიმე კვირაც კი

დალბობის მერე ტყავი სახელოსნოში იგზავნება, აქ მას საბოლოოდ აცლიან ბეწვებს

შემდეგ ტყავს ალბობენ სუფთა წყალში და აშრობენ

შემდეგი ეტაპია ტყავის შეღებვა: მას ისევ ალბობენ სხვადასხვა ფერის საღებავით სავსე აბაზანაში და ასე აჩერებენ რამოდენიმე კვირა

აქ არანაირი ქიმიური საღებავი არ გამოიყენება, ყველაფერი ნატურალურია.მაგალითად, ყვითელი ფერის მისაღებად შაფრანი გამოიყენება, წითელის მისაღებად-პაპრიკა.

მზა ტყავი იგზავნება სახელოსნოებში, სადაც კერავენ ჩანთებს, ფეხსაცმელებს, პუფებს და სხვა ნივთებს, ხშირ შემთხვევაში მათ აქვე ყიდიან კიდეც

აი ეს კი მზა პროდუქცია: მაროკოული ბაბუშები