ასე მგონია, სადაცაა იტირებს ზეცა,

ცრემლიდასეტყვავს მის იისფერ, ჟუჟუნა თვალებს,

იმ ნანასავით ვკბილი არის ჩურჩული ხეთა,

და გაზაფხული იის წვევით კვლავ გაიხარებს.

ასე მგონია, სადაცაა გასკდება გული,

ამ მიწასავით მათრობელა, მარად მბორგავი,

და ზეცის მიღმა სამყაროსკენ მიწევს სული,

სული სხეულში ვერდამტევი და ბობოქარი.

ასე მგონია, სადაცაა იტირებს ზეცა,

მიწას დესპანად გამოგზავნის სევდიან ცრემლთა.

02/03/1992

ავტორი: მაია მეგითნიშვილი