ნაწილი #1
პ.ს5 ლაიქი და #2 დავდებ
საშიში ისტორია
ბებიას სახლი

- ერთხელ დასასვენებლად ბებიასთან წავედი ერთი თვით. მაშინ დაახლოებით 8 წლის ვიყავი. მომწონდა ბებიასთან ურთიერთობა, მომწონდა როგორ ვატარებდით ერთად დროს.
ერთხელ ღამით, როდესაც ბებია და ძია დასაძინებლად წავიდნენ, გადავწყვიტე დაძინებამდე ტელევიზორისთვის მეყურებინა და რაღაც საშიშ სერიალს გადავაწყდი, ვიღაც სწავლულზე, რომელიც ზღვის ურჩხულზე ნადირობდა. მსგავსი საშინელებათა ფილმები ძალიან მიყვარდა, ამიტომაც, გადავწყვიტე ყოველთვის მეყურებინა ამ სერიალისთვის. ის გვიან ღამით გადიოდა ხოლმე, როდესაც ყველას ეძინა. მე კი ვიჯექი და ტელევიზორს ვუყურებდი.
ერთხელ, ტელევიზორის ყურების დროს, კარზე კაკუნის ხმა გავიგონე. მოვბრუნდი მაგრამ კართან ვერავინ დავინახე (მინის კარი იყო). ავდექი და სამზარეულოში გავედი, მაგრამ არც იქ ყოფილა ვინმე. შემდეგ ბებიას ოთახში ანთებული შუქი დავინახე, თურმე არ ეძინა და გაზეთს კითხულობდა. მასთან მივირბინე და ყველაფერი მოვუყევი. თუმცა მას არ შეშინებია, რადგან ჩათვალა, რომ ბიძაჩემმა დააკაკუნა. მეც დავმშვიდდი.
დილით ბიძაჩემს ვკითხე, ღამით სასტუმრო ოთახის კარზე შენ დააკაკუნე მეთქი? მაგრამ მან მითხრა, რომ იმ დროისთვის უკვე ეძინა… ამის მერე ღამით მარტო დარჩენას და იმ სერიალის ყურებას ვერიდებოდი…
კაკუნის შემდეგ, რაღაც დროის განმავლობაში, არაფერი განსაკუთრებული აღარ შემინიშნავს და დამავიწყდა კიდეც ის შემთხვევა.
ერთხელ მე და ბებია მის ოთახში ვისხედით და ვკითხულობდით… გვიანი იყო, მაგრამ ბიძაჩემი სახლში არ იყო და მის მოსვლას ველოდებოდით. ჩემი სავარძელი ისე იდგა, რომ პირდაპირ ვხედავდი სამზარეულოს. უცებ შევნიშნე, რომ ლამფის შუქმა შესამჩნევად დაიწყო ციმციმი. ჩავთვალე, რომ მომეჩვენა და კითხვა განვაგრძე. ცოტა ხანში იგივე განმეორდა, ამჯერად ნაბიჯების ხმა და ფეხების ბაკუნიც მოჰყვა. ეს ხმა ბებიამაც გაიგონა, მაგრამ ჩათვალა, რომ ძია დაბრუნდა სახლში. მე ვიცოდი, რომ სახლში არავინ შემოსულა, თუმცა ბებია აღარ შევაშინე.
უცნაური მოვლენები ყოველღიურად გრძელდებოდა. მესმოდა იგივე ნაბიჯების ხმა, შუქი თავისით ირთვებოდა და ითიშებოდა, მაგრამ რატომღაც შიშის გრძნობა გამიქრა და ყურადღებას აღარ ვაქცევდი…
გავიდა რამდენიმე წელი… ერთხელ ბიძაჩემს გამგზავრება დასჭირდა და ბებია მარტო დარჩა. იგი წუხდა, რომ ღამით ვიღაც სახლში დადიოდა და ტაშს უკრავდა. ამის გამო ვერ იძინებდა, რადგან ძალიან ეშინოდა.
ბებიაჩემის სახლი “მკვდარია”. ყვავილები არ ხარობენ, ცხოველები გარბიან, მეზობლებში კი სახლში შესვლის სურვილიც არ აქვთ. მე თვითონაც თავს ვარიდებ ბებიასთან წასვლას, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მიყვარს იგი.
არ ვიცი, ცხოვრობდა თუ არა ვინმე იმ მიწაზე მანამდე, მაგრამ ამ სახლში სხვას არავის უცხოვრია, რადგან იგი ბებიაჩემმა ააშენა საკუთარი ხელებით. სახლში ყოფნის დროს, იქედან გამოქცევის სურვილი გიჩნდება… ცოტა ხნის წინ სახლი ვაკურთხებინე, მაგრამ სიტუაციას გაუმჯობესებისა არაფერი ეტყობა…