ცვალებადია ყოველი წამი, წააგავს თვალებს
და დრო თავს იკლავს ვნებააშლილ ქალწულის მკერდში
რემარკისეულ ბებერ კალვადოსს ღრუბლებით დავლევ -
შემიყვარდება ნიკე ქალღმერთში....

და შემოდგომის ფოთლისფერია ჩემს გულსი დილა
შენ კი საფირონს დაატარებ თვალების ნაცვლად
ალბათ ოდესღაც, მილიარდი მზეების წინად
ამტკივდა სენი არსებობა,
შენ კი ვერ გრძნობდი რატომ არის მზე ასე თბილი
ალბათ ოდესღაც მილიარდი ჩასუნტქვის წინათ
მე ვგრძნობდი ჩემივ (““) ტირილს.

(.....)

ვსუნთქავდი ზამთარს, და ვათბობდი გაყინულ სხეულს
ვაფერადებდი ჩვენს სიყვარულს, მზზეს რომ ვცდებოდი
ღამეში ვკლავდი უკანასკნელ ორ ათასწლეულს

მ ი ყ ვ ა რ დ ი, მაგრამ არასოდეს არ არსებობდი.....

ცვალებადია პოეზია არარსებული
ოკეანეა თვალებში ცრემლი “““, (!)

(ნუგო)