როგორ ცნობილია,
ქიზიყელები კახელებისაგან განმასხვავებელ ნიშნად ასახელებენ იმ გარემოებას, რომ ქიზიყს
ბატონი არ ჰყოლია და უბატონო მხარის შვილები არიან. მათივე განმარტებით ქიზიყელებს,
თავის ჭერაში და მიხვრა-მოხვრაშიც კი ეტყობათ უბატონო მხარის შვილობა, რაც ნამდვილად
ასეა.
მიუხედავად
ზემოაღნიშნულისა, მივლინებაში მყოფმა, ერთ ასეთ ისტორიას მოვკარი ყური და საკმაოდ ბევრიც
ვიხალისე. 80-იან წლებში, ერთ-ერთ ქიზიყის მცხოვრებს, გამოუცხადებია მეფე ვარო და იქ
არსებულ ციხეზე გამაგრებულა. აუყვანია ვეზირები, ჯარი და მეფის კარზე მოღვაწე სხვა
პირები. საინტერესო ის არის, რომ მეფის კარზე მოღვაწეობდნენ არა მხოლოდ ჩვეულებრივი
გლეხები, არამედ საკმაოდ გავლენიანი პირებიც და მეფეს საკვებით ამარაგებდნენ.
ადგილი, სადაც
მეფე იყო გამაგრებული, საკმაოდ მაღლობია და ერთ-ერთი ნადიმის შემდეგ, მეფეს გადაუხედავს
სამეფოდან, გაუშვერია ხელი და ორი წარჩინებული ვეზირისათვის მიუმართვას, თქვენთვის
მიბოძებია კახი და ნუხიო. რამდენადაც ამბობენ, ეს ორი ვეზირი მართლაც ჩასულა კახში
და იქ მცხოვრები თათრებისათვის უთქვამთ, აიყარეთ აქედან, ეს მიწა მეფემ ჩვენ გვიბოძაო.
იმდენად შესულა
მეფე და მისი სამეფო კარი აზარტში, რომ ციხის დასათვასლიერებლად მისული რაიკომის მეორე
მდივანიც კი არ შეუშვიათ სამეფოში, მეფე ისვენებსო.
ყველაზე საინტერესო კი ის არის, რომ მეფე დღესაც
ცოცხალია და საკმაოდ კარგად გამოიყურება, თუმცა მეფის სტატუსის გარეშე.
