– _საშინელებაა შენი რწნენის და გრძნობების დათმობა.., ჩვენ ყველას გვჭირდება დამტკიცება იმისა დავიჯეროთ, რომ ჩვენი შეხედულებები უნიკალურია და გვეკუთვნით მხოლოდ ჩვენ__

– _დაიჭირე მომენტი. მოაცალეთ ახალგაზრდობას ვარდის ფოთლები. რატომ დაწერა ავტორმა ეს ფრაზები?... იმიტომ რომ ჩვენ მატლების საკვები ვართ ბიჭებო. რაც არ უნდა დაუჯერებლად გეჩვენებოდეთ, ყოველი ჩვენთაგანი ერთ მშვენიერ დღეს შეწყვეტს სუნთქვას, გაცივდება და მოკვდება...__

– _მე დავდექი მაგიდაზე, რომ შევახსენო საკუთარ თავს რომ საგნებს სხვა ხედვის წერტილიდანაც უნდა შევხედო___

– _რაც უნდათ ის ილაპარაკონ, მაგრამ სიტყვებს და იდეებს სამყაროს შეცვლა შეუძლიათ__

– _მე დავიმალე ტყეში, რომ სიცოცხლე ფუჭად არ გავიარო, რომ გამოვიღო ცხოვრებისგან ძვლის ტვინი, რომ სასიკვდილო სარეცელზე არ ვიგრძნო__ თითქოს არ მიცხოვრია__

– _ჩვენ არ ვიცინით თქვენზე, არამედ ვიცინით თქვენთან ერთად__

– _სიმართლე ეს მოკლე საბანია, საბანი, რომლის ქვეშაც მუდმივად ვგრძნობთ გაყინულ ფეხებს. ის შეიძლება იყოს დაჭიმული, დახვეული, მაგრამ არასდროს არის საკმარისი. შეგიძლიათ ის მოაბრუნოთ, მაგრამ მისი ბოლომდე დაფარება არ შეგიძლიათ. და დაბადებიდან სიკვდილამდე ის მხოლოდ ჩვენს სახეს ფარავს__დამახინჯებულს ჩვენი ტირილით, ცრემლით და ყვირილით.__

– _როდესაც კითხულობთ ნუ ცდილობთ გამოიცნოთ რას ფიქრობს ავტორი. იფიქრეთ თვითონ__

– _ჩვენ ვკითხულობთ და ვწერთ ლექსებს, არა იმიტომ რომ ეს ლამაზია. ჩვენ ვკითხულობთ და ვწერთ ლექსებს, იმიტომ რომ წარმოვადგენთ კაცობრიობას. კაცობრიობას კი გრძნობები ამოძრავებს. მედიცინა, იურისპუდენცია, ბიზნესი, გამოყენებითი მეცნიერებები__ყველაფერი ეს კეთილშობილური წამოწყებაა. ისინი ვალდებულნი არიან უზრუნველყონ ჩვენი ცხოვრება. მაგრამ პოეზია, სილამაზე, რომანტიკა, სიყვარული__ეს ისაა რისთვისაც ჩვენ ვცოცხლობთ__

– _სიცოცხლის პიესა ჯერ არ დასრულებულა. და შენ, შეიძლება შენი სტროფი ჩაწერო მასში...___