ჩვენი ცხოვრება, ნისლით მოცული, ბრმად მიუყვება ბილიკებს სადღაც, არავინ იცის, სად წავიქცევით, არავინ იცის, რა ხდება გაღმა. ხან იძულებით მაინც მივყვებით, მივყვებით, ვტირით, ვიცინით ხანაც, როგორ საჩუქარს გვიმზადებს ბედი, არავინ იცის, თვით ღმერთის გარდა

შენ გიყვარვარ, მჯერა, ისე მჯერა როგორც არავისი, ისე მჯერა თითქოს ჩემი თვალით ვხედავდე ამ შენს სიყვარულს

ხომ იყო რაღაც, თანაც ისეთი, რაც არასოდეს არ გავიწყდება, რაღაც მომენტებს ფილმის კადრივით, რომ ატრიალებ და არ გწყინდება....

თუ ქალი იმიტომ მოგწონს, რომ განსხვავებულია და სხვებს არ გავს, მაშინ ისიც უნდა იცოდე, რომ მას, როგორც სხვებს ისე ვერ მოექცევი

რა კარგი იქნებოდა ადამიანები ისეთებად რჩებოდნენ, როგორნიც ურთიერთობის დასაწყისში არიან

დააფასე, სანამ მის სუნთქვას გრძნობ.

ისევ გაისმება შემზარავი კივილის ხმა. მიწას დაეცემიან: წვეთები მონატრებისა, წვეთები განშორებისა... გაცამტვერებული, სხეულის უჯრედები, უკვალოდ მიმოიფანტებიან შავ უსასრულობაში... ის უბრალოდ იყო, მერე კი, წაიშალა.