სჯერათ რომ დაბრუნდებიან, სჯერათ რომ სამშობლო მათ ელის, ხალხი რომელიც ისტორიამ დაშორა სამშობლოს, მრავალი ტანჯვა, მრავალი სისხლი, მრავალი დამპყრობელი, რომელმაც ვერ დააჩოქა ისინი, ისინი იბრძვიან იმისთვის რასაც სამშობლო ჰქვია, იცივავენ მედგრად თავიანთ კოშკებს იმ იმედით რომ ოდესმე სამშობლოში დაბრუნდებიან, რომ ცისარტყელის ქვეშ გაივლიან და ოცნებას აისრულებენ, ოცნებას რომელიც ყოველ ღამე ესიზმრებათ. ისინი ისტორიას კარგად ინახავენ, მიუხედავად იმისა რომ სხვა ცის ქვეშ არიან, ცის ქვეშ რომელიც ოდესღაც მათ ეკუთვნოდათ და წართვეს. დღეს მხოლოდ ტაძრები შემორჩა რომელიც ეულად დგას მთის მწვერვალზე და ელის ხალხს, ელის შვილებს, ელის სამშობლოს.ხალხი რომელსაც სტკივა, რომელსაც იმედი აქვს რომ დაბრუნდება და მშობელი თავის კალთას გადაფარებს.მას შემდეგ რაც მტერმა მშობელ დედას მოჰგლიჟა აკვნიდან შვილი. მე მტკივა საქართველო დაყოფილი .