ადამიანები მრავალი მიზნისკენ ისწრაფვიან, იმ მიზნებისკენ, რომელშიც რაღაც მნიშვნელოვანს ეძებენ. ზოგიერთი ეს სწრაფვა საქმეში წარმატების მიღწევაა, თუმცა მიღწეული წარმათების მიუხედავად მათში ისევ სიცარიელის გრძნობაა. ამ გრძნობის გამო ისინი დეპრესიაში ვარდებიან, ავიწყდება უფლის სიძლიერე, ივიწყებს იმას, რომ მთლი ცხოვრების მანძილზე მასთან იყო უფალი და მისი სიყვარული აძლიერებდა, ახლა კი დაკარგა მისი სიძლიერის რწმენა და ყველაფერს უარყოფითად აფასებს.
ადამიანი ამბობს:
“ეს შეუძლებელია!”, ლუკას სახარებაში კი წერია, რომ “ყველაფერი შესაძლებელია”.
“მე საშინლად დავიღალე ყველაფრით და ყველაფრისგან”, მათეს სახარებაში კი ვკითხულობთ: “მე დაგამშვიდებ”.
“არავის არ ვუყვარვარ!”, იოანე კი გვეუბნება: “მე მიყვარხარ”.
“მე მეშინია”, სახარებაში კი ვკითხულობთ: “მე არ გაძლევ შიშის საბაბს”.
“მე მარტოსული ვარ”, წიგნში კი კარგად წერია: “მე არასდროს მიგატოვებ შენ”.
“მე არ მაქვს საკმარისი ცოდნა”, პასუხი კი ასეთია: “მე შენ სიბრძნეს გაძლევ”…
დაფიქრდით, ნუ ჩავარდებით დეპრესიაში განსაცდელის დროს. ბიბლიაში წერია: “გავაჩინოთ კაცი ჩვენს ხატად, ჩვენს მსგავსებად”, ეს იმას ნიშნავს რომ ყვეაზე მეტად ჩვენ უფალს ვგავართ, ვიდრე სხვა რამეს. გაიხსენეთ უფლის განვლიი გზა და ალბათ მივხვდებით რომ ჩვენი არანაირი პრობლემა არ შეედრება მის ტკივილს, დროის სვლასთან ერთად ყველაფერი შეიცვლება, უკეთესობისკენ, ერთი ეტაპი დამთავრდება და მეორე დაწყება, ყოველი დასასრული ახლის დასაწყისია და გახსოვდეთ, ჩვენთან არს ღმერთი!
P.S. იმედია ამ
პატარა სტატიით ბევრს თუ არა ერთ ადამიანს მაინც დავეხმარები და დააფიქრებს ეს სიტყვები…
