და იყო ჩემი კოლხი, ჩემი კოლხი ლამაზი.

სხივი მზის და სავსე მთვარის, ტან თლილი და ხალასი.

ჩემი სევდის მოზიარე და მაშველი მაშვრალის.

ჩემი სითბო ზამთრის დილას, დამჩაგვრელი ზამთარის.

ჩემი სულის მარტოობის სულის ექო ზარამდის.

ჩემი მარტო მიმტოვებელს, კოლხი არ გავს არავის.

ჩემთვის ომის ტკივილი და მათუსალას ასაკის.

მთელი ღამე დავცურავდი, ფიქრის გემით ქაღალდის

მეოცნებე ნაბიჯებით მისი სახლის კარამდის.