რომ გტკივა და გირჩენს, მაჯებიდან სისხლს რომ გისხამს, წინ რომ გიდგება თავის ტორებივით დიდ ხელებს მთელ თანს რომ შემოგხვევს იმ იმედით რომ წაქცევისგან გადაგარჩინოს, შენც ჩვილი ბავშვივით რომ ეყრდნობი და გრძნობ, რომ უკვე სახლსი ხარ ... პირველი ყოველთვის ტკბილია... იცით რა განცდაა? მას რომ შენი შიშველე ხიბლავს, შენს მკერდს სილამაზიდ აღიქვამს და სულში ხელებს არ გიფათურებს ... არა არ იცით ... ამის ცოდნა უკვე რეალობაა... ჩეშმარიტება რომელიც ოცნებაშია .. არ მინდა ჩვენთან ისე მორრუბლოს, მზე ავარიულად დაეშვას ჩვენ შორის და გავიყინოთ ... ჩვენ ხომ ზამთარს გადამფრენი ფრინველებივით ვერ მივატოვებთ .. შენ ხომ ჩემ თითებში ცეცხლი დაანთე რომელითაც თბები .. როცა მიდიხარ და აღარ იყურები, ტანში მცრის.. მერე მეც მივიდივარ და ვგრძნობ, როგორ მომყვება ჩემი ჩრდილი... ჰოდა მეც ასე გაუთავებლად მივდივარ, მივდივარ ქიჩის ბოლოსი ერთ თმაჭაღარა ბაბუსთან რომელიც ხელის კანკალ

ით 5 შაურად ყიდის გაზაფხულს ....