ვაგრძელებთ თუ არა არსებობას სიკვდილის შემდეგ ადამიანები? თუ არსად არ მივდივართ? ანუ საერთოდ ვქრებით? ეს კითხვები საუკუნეების მანძილზე აწუხებს კაცობრიობას. ახლა მინდა მოგიყვეთ ერთი ისტორია, რომელიც 1903 წლის აპრილს, ლონდონის ჟურნალში გამოაქვეყნა ექიმმა. " 1887 წელს, როდესაც მე ვცხოვრობდი კალიფორნიის ქალაქში, დამიბარეს მომაკვდავი ქალბატონის გადასარჩენად, რომელიც მე ძალიან მომწონდა. იგი კვდებოდა ფილტვების ანთებისგან. ყველამ იცოდა, რომ ეს ქალბატონი სიკვდილს ვერ გადაურჩებოდა. ის იყო წესიერი, ზრდილობიანი და მოყვარული დედა. როდესაც თვითონ ქალბატონი მიხვდა, რომ სიკვდილს ვერ გადაურჩებოდა გადაწყვიტა მომზადებულიყო უკანასკნელი წამისთვის და დაიბარა თავისთან შვილები და სათითაოდ ჩაეხუტა მათ. იმისთვის, რომ მოგვესმინა მომაკვდავის უკანასკნელი სიტყვები, ოთახში შემოვიდა ნიუტონი ( ქალბატონის ქმარი ). "ნიუტონ, არ არის საჭირო ცრემლები, მე არ მტკივა, მე სიმშვიდეს ვგრძნობ და მზად ვარ. მე მიყვარხარ შენ დედამიწაზე და მეყვარები აქედან წასვლის შემდეგაც. მე მოგინახულებ ხოლმე შენ, თუ ეს შესაძლებელი იქნება. თუ ვერ შევძლებ მაშინ ციდან გადევნებთ თვალს შენ და ჩვენ შვილებს და დაველოდები თქვენს მოსვლას. ახლა კი ჩემი ყველაზე დიდი სურვილია წავიდე.. მე ვხედავ აჩრდილებს ჩვენს ირგვლივ.. ისინი სულ თეთრები არიან ჩაცმულები... მე მესმის ძალიან ლამაზი მუსიკა... და აი ჩემი სენდიც ჩემთანაა ( სენდი მისი გოგონა, რომელიც 10 წლის წინ დიღუპა )"... სისი ( ქალბატონის სახელია ) - მიმართა ნიუტონმა, ნუთუ ვერ ხვდები რა სისულელეებს ბოდავ?.. რატომ დამიძახე? უპასუხა მომაკვდავმა.. მე წასული ვიყავი, რატომ მომაბრუნე... და 3 წუთის შემდეგ დაამატა, მე კიდევ მივდივარ, მაგრამ ახლა აღარ დავბრუნდები.. ეს მომენტი დაახლოებით 8 წუთი გრძელდებოდა.. ცხადი იყო, რომ მომაკვდავი ხედავდა თუ რა ხდებოდა დედამიწაზე და რა ხდებოდა სხვა სამყაროშიც.. "
მომაკვდავები ხშირად ხედავენ, თუ რა ხდება "სხვა სამყაროში". ხედავენ იმათ ვინც ადრე დაეღუპათ, ესმით ლამაზი მუსიკა, ხედავენ მრავალ უცხო ადამიანებს, რომლებიც სულაც არ ჰგვანან ადამიანებს. ეს ისტორია კი ამტკიცებს ამ ფაქტს... სიკვდილის მერე რაღაც არის.. არავინ არ იცის რა ხდება, მაგრამ ადამიანი აგრძელებს ცხოვრებას...