ყველაფერი იმით დაიწყო რომ ამ ადამიანმა დაიჭირა ჩემი მეუღლე და იმდენად დიდი წლები მიუსაჯეს რომ თვითონაც მითხრა შენ ცხოვრებას მიხედეო, ისედაც არანაირი ცოლქმრული ურთიერთობა არ გვქონდა, რადგან 7წლის განმავლობაში წამალდამოკიდებული იყო, უბრალოდ ერთ სახლში ვცხოვრობდით, სულ ვეუბნებოდი თუ წამლის გამო დაგიჭერენ ხო იცი მე არ გაპატიებთქო.მართლაც მალევე დაიჭირეს და რა თქმა უნდა მეწყინა, განვიცდიდი, მაინც არაა ადვილი ოჯახის დანგრევა, მისი მშობლები რაიონში ცხოვრობენ, ასაკიანები არიან, ამიტომ ყველა საქმესთან დაკავშირებით გამომძიებელთან, პროკურორთან მე მიწევდა სიარული შვილის ხათრით.როდესაც გამომძიებელს დავურეკავდი ბატონობით მივმართავდი, ის კი სულ მსაყვედურობდა ჩემი ტოლი ხარ თითქმის და არ გინდა ბატონო, პირდაპირ თემო დამიძახეო.მადლობაც კი გადავუხადე იმის გამო რომ სახლში ჩხრეკისას არაფერი არ ჩადეს.მე დაბნეული ვიყავი და ათასი რამ შეგეძლოთ მოგემოქმედებინათ, ძალიან კეთილსინდისიერად მოიქეცითქო, ამის მერე მალევე გიორგობის ღამეს მომივიდა მესიჯი, რომელიც გამომძიებელს ეკუთვნოდა და მილოცავდა, მეც ვუპასუხე მადლობით და ასე გაგრძელდა 6თვე, დილა ისე არ გათენდებოდა რომ არ მოვეკითხეთ მე და ბავშვი, ყოველდღე გვამხნევებდა, გვარიგებდა, თავს მიხედეო, ბავშვს ყურადღება არ მოაკლოო.მეც ისეთი აღფრთოვანებული ვიყავი მისი ასეთი მზრუნველობით, ყურადღებით, სათნოობით, რომ პატივისცემა, ხათრი, სიყვარულის გრძნობა გამიჩნდა.მერე უკვე სიყვარულის ახსნაც დაიწყო, სულ შენზე ვფიქრობო, მენატრებიო, ჩემი "ლოვე"ხარო, ჩემ გემოვნებაში ჯდებიო, იცოდე წლები ერთად ვიქნებითო.თავიდან ვუბრაზდებოდი ნუ მეუბნები ეგეთ რაღაცეებს მეთქი, მერე კი მივეჩვიე, რამოდენიმეჯერ შევხვდით ერთმანეთს და სულ იძახდა იცოდე: მე თავს ვეღარ შევიკავებ, უკვე ცუდათ ვარო, მოკლედ ასე 8 თვიანი ურთიერთობის შემდეგ ყველაფერი მოხდა ჩვენს შორის, იმ დღიდან კი ყველაფერი შეიცვალა.თუ მანამდე დღე და ღამე გვკითხულობდა, უჩემოდ არ იძინებდა და კეთილშობიერების განსახიერება იყო, მერე საერთოდ აგრესიული გახდა, გადავიდა პირად შეურაცხყოფაზე, ლანძღვაზე:შენ ავად ხო არ ხარ, საერთოდ ნუღარ მწერ თორე გაგინებო, გიჟი ხარო, უთავმოყვარეოო, ცოლი მომყავს დამანებე თავი შე ...ქალაო მწერდა.მისმა ასეთმა მოქცევამ ისეთ შოკში ჩამაგდო თავის მოკვლაზე ვფიქრობდი.არადა ვერც ვერავის ვეუბნებოდი ამის შესახებ, მცხვენოდა.ისეთ შოკში ვიყავი, ისეთი დამცირებული დაშეურაცხყოფილი რომ ვეღარც სამსახურში მივდიოდი, ვეღარც ბავშვს ვუვლიდი, არადა მარტო ვცხოვრობდით, არავინ გვყავდა ყოვედღიურად საჭმლის მომწოდებელი.თვეების განმავლობაში ქუჩაში მივდიოდი და თვალებიდან ცრემლები მცვიოდა.ვურეკავდი მაგრამ ჩემს ზარს აღარ პასუხობდა.სხვას აძლევდა ტელეფონს და ის სხვაც შეურაცხმყოფელ სიტყვებს მეუბნებოდა.გულში ვიკლავდი ამხელა ტკივილს წლები, რადგან ფაქტები ამ ყველაფრის დასამტკიცებლად და მოწმეები არავინ არ იყვნენ.ისეთი წმინდა ურთიერთობა გვქონდა ვერ ვიჯერებდი მისგან ასეთ საქციელს.თითქმის ყოველდღე ისევ ვწერდი, ვევედრებოდი რა დაგიშავე ადამიანო, ასე როგორ მომექეცი, როგორ არ შემიბრალე, სამსახურეობრივი დავალება შეასრულე თუ რაში დაგჭირდა ჩემი ასე განადგურებათქო.მაგრამ პასუხის ღირსადაც კი არ მაგდებდა, რამოდენიმე თვეში კი დააწინაურეს ბატონი გამომძიებელი პოლიციის უფროსის მოადგილედ გადაიყვანეს, მერე კი უკვე პოლიციის უფროსად დანიშნეს.რო გავიგე მისი ადგილისამყოფელი მივედი, ვიფიქრე იქნებ ჩემი დანახვის მერე მაინც მითხრას რამე, ან ადამიანობამ გაიღვიძოს მასში და ბოდიში მაინც მომიხადოს ასეთი საქციელის გამოთქო.მაგრამ როდესაც გაიგო რო მე ველოდებოდი ქვევით, თავისი კაბინეტიდან გადმოდგა და მთელი განყოფილების თვალწინ მითხრა:წადი აქედან და აქ არასოდეს მოხვიდე, იმის დედა მოვტყან ვინც აქ შემოგიშვასო, გიჟი ხარ, უთავმოყვარეო ხარ, უნამუსო ხარო, და ნუღარ მწერ ამ ... მესიჯებს, მილიონი გოგო მყოლია მაგრამ შენნაირი ავადმყოფი არავინ მინახავსო, იმკურნალეო.ისევ ატირებული და თვალბდასისხლიანებული წამოვედი თავსხმა წვიმაში, სახლში მივედი აკანკალებული და 4დღე ლუკმას ვერ ვჭამდი, წნევა დამივარდა.გაგიჟდნენ ჩემი მშობლები მაგრამ მაინც ვერაფერი ვუთხარი, მე თვითონაც დამნაშავედ ვთვლიდი თავს მათ წინაშე ცალკე ეს მტანჯავდა, ცალკე მისი შეურაცხმყოფელი საქციელი.არ ვიცი ხალხო რას დავაბრალო ეს ყველაფერი, მე კიდევ არ მგონია ეს პიროვნება ასეთი ზნედაცემული, კიდე ვერ ვიჯერებ მის არაკაცობას.ალბათ სამსახურეობრივი დავალება მიიღო ახალაიასგან ან ვინმე სხვისგან, რომ ასე გავენადგურებინე მორალურად და სულიერად, მაგრამ რას ერჩით იურიდიულად მართალია.მე ერთი ადამიანი როგორ დავუმტკიცებ ამხელა დანაშაულს.ესაა ჩემი აღსარება თქვენს წინაშე, რომელსაც წლებია გულში ვმალავ