ტოპაზისფერი, არა უფრო ოხრა თვაები?! მასაც გაგება უნდა, დანახვა!... გამოუსწორებელი საქციელია დანაღმულ ველზე სეირნობა. ავხორცეული ხასიათი, ბევრი წინაპირობა. ბრბოში საუბარი. დამარტოხელება და მზერა ისევ მისოგნისტიკური.

ორმაგი სტანდარტები_ ქმნის სახეს რომელიც დახურული წიგნია. ერთმნიშვნელოვანი მოკლედ მოჭრილი პასუხები, არანაირი ფრაზები : მომენდე! დაგიცავ!.

ერთი სიტყვა და იმაზეც საშინელი რეაგირება. ნათქვამი, რომლის გადასახარშად დიდი დროა საჭირო.

გამეფებული მდუმარება... აღარც მთვარის შუქი. აღარც სიხაული... გარეთ ყველა მაქცია... არაადამიანური მზერა და კედელზე აკრული პატარა მოუსვენარი გული..
ერთი ჩუმი სიტყვა ბაგეებ გაუხსნელი_ მ ჭ ი რ დ ე ბ ი .. და ისევ გამოუმშვიდობებლად წასვლა არა ფეხით არამედ ფიქრით!