“ნეტა ვიყო მე ჭალა და მინდორი,

ვივლიდი და შენ გიმღერებდი,

ჩემო ქვეყანავ,

რადგან ფურცელზე ვერ ეტევა ჩემი სათქმელი.

ვივლიდი და რიყეს დავუკრავდი:

ამყვებოდა ქვა და ქვიშა,

მოისმენდნენ სხვა ჭალები, სხვა რიყეები,

ხალხი გაიგებდა,

ყურში მკვირცხლად შემავალ ხმას

მთელი ქვეყნის ჭალა-მინდვრებისა.

ამოვიდოდა სისხლი მიწაზე,

ცარიელზე ციხეები წამოდგებოდნენ,

და, გავიგონებდი წინაპრის ხმას:

- მე მომეჭიდე!"

რავი, აბა? მე კიდე პოეზიის უცოდინარმა ვერაფერი გავიგე. ეტობა, ეს ახალი სტილის პატრიოტული ლექსია - არც რითმა, არც რიტმი, არც წყობა, არც არაფერი. ეგებ მართლა არ მესმის? ეგებ მართლა დამიჩლუნგდა გემოვნება და სიტყვის შეგრძნება?

ისე, რაღა დაგიმალოთ და ფინალი მაინც მომეწონა - “მე მომეჭიდე''!

წინაპარი ამბობს, იძახის, მე მომეჭიდეო.

სადაო, ბესიკა ძიავ, სადა?!

ხალხო, თქვენ თვითონ განსაჯეთ, ეს კლასიკაა თუ ბოდვა, ჩემი ნიჭი ამის გარკვევას არ ჰყოფნის."-წერს სოციალურ ქსელში გელა ზედელაშვილი.