კათოლიკურ და მართლმადიდებლურ ეკლესიებს მრავალი საკამათო საკითხი ყოფს - ღვთის სამებიდან დაწყებული მღვდლის სტატუსამდე და ძალაუფლების იერარქიამდე. მაგრამ როდესაც პირველად უყურებს ეკლესიას შიგნიდან, საშუალო ადამიანი ხედავს უფრო ამქვეყნიურ განსხვავებას. მართლმადიდებლურ ტაძარში ცენტრში თავისუფალი ადგილი იქნება და მლოცველები დგანან. კათოლიკეებისთვის ტაძარი ივსება სკამების რიგებით. ხალხი ზის მთელი სამსახურის განმავლობაში.

რატომ აქვთ ქრისტიანულ ეკლესიებს ასეთი განსხვავებული წესები ტაძარში მლოცველებისთვის?

ამ ტრადიციის დაყოფა მოხდა ადრეულ შუა საუკუნეებში, 1054 წელს მართლმადიდებლურ და კათოლიკურ შტოებად დაყოფამდე დიდი ხნით ადრე. VI საუკუნემდე ყველა ქრისტიანი ლოცულობდა მჯდომარე, სკამებზე ან თუნდაც იატაკზე. თუმცა, მოგვიანებით უფრო მკაცრი პრაქტიკა მოვიდა აღმოსავლეთის ეკლესიებში. ტაძარში ჩვეული გახდა მხოლოდ დგომა.

დასაჯდომი შეიძლება იყოს თანამედროვე ეკლესიებში კედლებთან ახლოს ან შორეულ კუთხეში მოხუცებისა და უძლურებისთვის. მაგრამ ისინი განიხილება როგორც გამონაკლისი წესიდან. და მიუხედავად იმისა, რომ მართლმადიდებლური ღვთისმსახურება შეიძლება გაგრძელდეს რამდენიმე საათის განმავლობაში, ხალხი დგას. ეს ხდება, მაგალითად, მთელი ღამის სიფხიზლის დროს.

ფაქტია, რომ მართლმადიდებლობა თავდაპირველად უფრო მკაცრი პრინციპებით ჩამოყალიბდა. ქრისტიანობის ამ შტოს მამების გონებაში რწმენაში მხარდაჭერა უნდა ყოფილიყო ღმერთის მუდმივი სურვილი და სხეულის სირთულეების დაძლევა.

კათოლიკეები თვლიან, რომ სხეულის შეზღუდვები მხოლოდ აშორებს ადამიანებს ღვთიური ასახვისგან. ამიტომ, მათი გადმოსახედიდან, აზრი არ აქვს ლოცვის დროს ყველას ფიზიკური სირთულეების დამატებას. თუ ადამიანს სურს თავისი ხორცის მოწესრიგება, მაშინ ამ კონფესიაში ის ამას ინდივიდუალურად, საკუთარი ნებით აკეთებს.

ღვთისმსახურების დროს ხალხიც ზის. გამონაკლისი მხოლოდ განსაკუთრებული მომენტებია. ხალხი დგება, როცა სახარება იკითხება. ისინი დგანან მიცვალებულს უკანასკნელ მოგზაურობაში.

კათოლიკურ თემებში განსაკუთრებული ტრადიციებიც კი განვითარდა: სკამი შეიძლება იყოს ოჯახური, მას იკავებდნენ ოჯახის წარმომადგენლები ზედიზედ მრავალი თაობის განმავლობაში. მემორიალური სკამების ჩვეულება ფართოდაა გავრცელებული.