ძნელი დასაჯერებელია, რომ მე-20 საუკუნეში ახალგაზრდა ქვრივი მშვიდად თანხმდებოდა მის მაზლზე თაბიდან დაქორწინებას. ის შეიძლება სრულიად უსიამოვნო ყოფილიყო გოგონასთვის, მაგრამ მან მაინც ვერ ბედავდა დაერღვია წინაპრების წესები და ტრადიციები.

ზუსტად ასე ხდებოდა ჩუქჩებს შორის რამდენიმე საუკუნის განმავლობაში. ამ ტრადიციას ეწოდა "ლევირატი" და მისი კანონების თანახმად, ქალი ითვლებოდა მხოლოდ საკუთრებად, რომელიც მეუღლის უეცარი გარდაცვალების შემთხვევაში მემკვიდრეობით გადადიოდა.

ისტორიკოსების აზრით, ლევიანის კანონი საერთო ითვლებოდა მთელ ძველ აღმოსავლეთში და აღწერილი იყო თუნდაც ბიბლიურ ხუთწიგნეულში. თუმცა მისი განხორციელება სულაც არ იყო სავალდებულო. ეს წესი მხოლოდ რეკომენდაცია იყო დაქორწინებული წყვილებისთვის, მაგრამ ჩუკჩი ყველაფერზე მეტად პატივს სცემდა კანონს, საზოგადოების მიერ დაგმობის შიშით.

მისი დაცვა აუცილებელი იყო იმისთვის, რომ მცირერიცხოვან ხალხს შეძლებოდა გადარჩენა მძიმე პირობებში. მარტო დარჩენილი ქალი პრაქტიკულად განწირული იყო, რადგან საკუთარი თავის და შვილების გამოკვებას ვერ შეძლებდა.

ძლიერი პატრონის ყოლა ეხმარებოდა მას ღირსეული არსებობის გაგრძელებასა და ცხოვრებაში ისე, როგორც ადრე. გარდა ამისა, ქმრის ძმა ვალდებული იყო ყველა მისი შვილი ეშვილებინა, საკუთარ შვილებად აღეზარდა. ასეთი ბავშვები ბავშვობიდანვე მიჩვეულები იყვნენ ასეთ ტრადიციებს და ამიტომ მამინაცვალს საკუთარ მამაზე უარესად არ ექცეოდნენ.

ისინი უბრალოდ ეგუებოდნენ იმ ფაქტს, რომ ისინი იყვნენ დიდი ოჯახის წევრები - სადაც ყველა ერთად ცხოვრობდა და რთულ დღეებში ერთმანეთს ეხმარებოდნენ. ქორწინებაშიც კი ქალს შეეძლო ქმრის ყველა ნათესავთან ურთიერთობა და ეს არ ითვლებოდა ღალატად.

ერთი და იგივე კლანის წარმომადგენლები იყვნენ ერთი ოჯახი, რაც იმას ნიშნავს, რომ მათ ყველაფერი საერთო ჰქონდათ - მათ შორის ქალები და ბავშვები. ეს გამოწვეული იყო არა ქალის მორალური ღირებულებების ნაკლებობით, არამედ მძიმე აუცილებლობით.

ოჯახის ხაზის გაგრძელება ჩრდილოეთ ხალხებისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანად ითვლებოდა, ამიტომ, თუ წყვილს არ ჰყავდა მემკვიდრეები კანონიერ ქორწინებაში, ქალს შეეძლო ეცხოვრა პარალელურ ურთიერთობებში - მაგალითად, ერთდროულად რამდენიმე ძმასთან.

ამან გაზარდა შთამომავლობის გაჩენის შანსები, ამიტომ არ იყო აკრძალული საზოგადოების მიერ. გარდა ამისა, ასეთმა მრავალფეროვნებამ ხელი შეუწყო ჩუქჩის მკაცრი ცხოვრების გაბრწყინებას და გააძლიერა ოჯახური კავშირები, აღმოფხვრა ჩხუბი და კონფლიქტები, რომლებიც დაფუძნებულია ეჭვიანობაზე.

ამ სახის ურთიერთობა მთლიანად გამორიცხავდა ინცესტის შესაძლებლობას, რადგან არც ერთი თავმოყვარე ჩუქჩი არ იწყებდა ურთიერთობას მისივე კლანის წარმომადგენელთან.

ამ მხრივ, წარმართები უკიდურესად სკრუპულოზები იყვნენ, ამიტომ მემკვიდრეები, როგორც წესი, ძლიერები და ჯანმრთელები იბადებოდნენ. ლევირატების ტრადიციები ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო მცირე რაოდენობის ხალხებისთვის. ამ წესების წყალობით მათ შეძლეს გადარჩენა, ცხოვრება, გადაშენების საფრთხის გარეშე.