ფეხბურთი "რატომ არის ქართული ფეხბურთი ასეთი განსაკუთრებული" - რუსი ჟურნალისტი ჩვენი ნაკრების შესახებ 6 ივლისი, 18:17 ავტორი - არტემ ტერენტიევი(Матч ТВ-ის სპორტული ჟურნალისტი) "ახლა წარმოიდგინეთ, რომ ამ ევროზე საქართველო არ ყოფილიყო და შენ ხარ 10 წლის. შემოდიხარ ქუჩიდან - ფორმა გარეცხე, ბურთი აივანზე დადე და სწრაფად მიდიხარ ტელევიზორთან, იქ ინგლისი მანიაკალურად გარდაქმნის ტრენტს დიმიტრი ტარასოვად, ბელგია პრესინგს იჭერს კუთხურის ალამთან, საფრანგეთი კი უბრალოდ ზარმაცია. ალტერნატიული სამყაროს საშინელება, სადაც ალექსანდრე მოსტოვიმ არ იცის დარტყმა. მაგრამ ჩვენ იქ არ ვართ, ჩვენ გვყავს საქართველო - და ის გვჩუქნის ფეხბურთს. როგორც ბავშვობაში მახსოვს, უკვე ბუნდოვნად, ჩეხ პაველ ნედვედთან და ახალგაზრდა რუნისთან ერთად 2004 წელს. მამარდაშვილი პირველ მატჩში გულუბრყვილოდ გარბის მეტოქის კარისკენ - გოლს უშვებს ცარიელ კარში, მაგრამ ხაზზე მაგიას ამჟღავნებს. ბოლოს მეკარეს ასეთი ძალა 10 წლის წინ ვიგრძენი, როცა ახალგაზრდა ნოიერი ვნახე. მიქაუტაძე ისე ჭკვიანურად და თავდაჯერებულად თამაშობს, თითქოს 30-ს მიუახლოვდა და ყველაფერი მოიგო. სული! ხვიჩა თავისი ნიჭის ლაბირინთებში იკარგება, მაგრამ როცა გამძვრება სივრცეში და თან სიჩქარეს კრეფს, მშვენიერია. საქართველო თავის ცხოვრებაში საუკეთესო ტურნირს ატარებს, რადგან არ თმობს თავის ბუნებას - არ ინახავს მოსაწყენ 1:0-ს, როგორც ბროლს საბჭოთა კარადაში(ოღონდ ყოფილიყო), არამედ რისკავს - თუნდაც მთავარ მატჩი ნაკრებისა და ქვეყნის ისტორიაში, თუნდაც პორტუგალიასთან და რონალდუსთან- მოედნის ცენტრიდან დრიბლინგი, შეტევებზე გადადიან და თან უბრალოდ ქართველებად რჩებიან. ეს ფუფუნება მსოფლიოში, სადაც რაციონალიზმმა გაიმარჯვა და სადაც ფეხბურთი სულ უფრო და უფრო კომპიუტერულად გათვლილი ჭადრაკის პარტიას დაეგვანა, რომლის მიზანია ფრე. მაგრამ საქართველო იძლევა განცდას, რომ ფეხბურთი მაინც თამაშია. რომ შეგიძლია იყო მამაცი, რომ არა მხოლოდ სიძლიერით და გამარჯვებების ისტორიის განცდით იყო, არამედ აზარტულიც და არა მხოლოდ 90-ე წუთზე, როცა ყველაფერი დაკარგულია. უბრალოდ შენ შეგიძლია იყო საკუთარი მე. პატარა, მაგრამ ლამაზი და ტექნიკური გუნდი, რომელიც გადაარჩენს ევროს და ფეხბურთისადმი რწმენას." 331 4-ს მოსწონს |
პ.ს. იმედია რო ესპანეთი მოიგებს ამ ტურნირს და ფეხბურთი ცოტა ხნით მაინც გადარჩება.
საქართველოზე გამახსენდა,არაფერი შედეგი ეს არ არის რეალურად და ეიფორიაში ნუ ჩავარდებით. ჩვენ ვერ გავედით ძველი გზით ევროზე,მხოლოდ დამატებითი საშუალებით მოვხდით იქ და უეფას დახმარებებით. მერე ჯგუფში დავიკავეთ მესამე ადგილი,რაც ნორმალურ სამყაროში ჯგუფში ჩარჩენას ნიშნავს,მხოლოდ ჩეფერინის კანტორაში ნიშნავს ჯგუფიდან გასვლას. ფეხბურთს კლავენო ვახსენე და ეს არის ერთერთი მიზეზი. არ შეიძლება მუდმივად გუნდების ზრდა და ამით თამაშების,შემდეგში შემოსავლების გაზრდა. როგორც ვიცით,48 გუნდიანი ხდება მსოფლიოს დასკვნითი ეტაპი,ხოდა ეს კარგია ვითომ? იმას რო თავი დავანებოთ რო საკლუბო ფეხბურთშიც ააბარდაგეს სიტუაცია,ამის მაგალითი შემდეგი სეზონი იქნება და ის ფორმატი,რაც უეფამ დაუშვა. თამაშების ზრდა არ ნიშნავს ხარისხის მომატებას,ის მხოლოდ მოუმატებს დაღლილობას,ტრავმიანობას და ფეხბურთელების მხრიდან ფეხბურთის მობეზრებას. ზემდეტი ყველაფრი ცუდია,თქვენ წარმოიდგნეთ ფულიც კი