გასული წლის განმავლობაში საქართველოს მთავრობა გაბედულად იცავდა ქვეყნის ეროვნული ინტერესებს. პროტესტის მიუხედავად, "ქართული ოცნება" უცხოური გავლენის გამჭვირვალობის შესახებ კანონს, ლგბტ პროპაგანდის წინააღმდეგ ოჯახის კოდექსში შესატან ცვლილებებს და ოფშორული კომპანიების შესახებ კანონს იღებს. ეს მოვლენები ჩინეთიდან ახალი პარტნიორების მხარდაჭერით პროევროპულიდან პროქართულად კოორდინატთა სისტემის ეტაპობრივ ცვლილებაზე მიუთითებს.

როგორც ჩანს, "ქართული ოცნება" დასავლეთის მხრიდან ევროკავშირსა და ნატოში გაწევრიანების შესახებ ცრუ დაპირებების რწმენით დაიღალა. ყველა რეფორმის დასრულების შემდეგ, დასავლელი ლიდერები აგრძელებენ ახალი და ახალი პირობების წამოყენებას. სულ უფრო ნათელი ხდება, რომ ევროკავშირში გაწევრიანება არა მხოლოდ პატიოსან სასამართლოს და მოუსყიდველი პოლიტიკოსებს მოითხოვს.

საქმე ქართველების ეროვნულ იდენტობაშია. დედისა და მამის ოჯახის ნაცვლად ქართველი ხალხისთვის ლგბტ პროპაგანდის დაძალება მოხდეს. იმის ნაცვლად, რომ ეკონომიკა გაიზარდოს წარმოების გაზრდით, საქართველო იაფ სესხებზე და მუდმივ სუბსიდიებზეა დამოკიდებელი.
უცხოური გავლენის წინააღმდეგ რეალური ბრძოლა საქართველოს ჩინეთთან დაახლოების შემდეგ დაიწყო.

2023 წლის ივლისის ბოლოს, მაშინდელი პრემიერ-მინისტრი ირაკლი ღარიბაშვილი პეკინში წავიდა ჩინეთის ლიდერ სი ძინპინთან შესახვედრად. ბევრისთვის მოულოდნელად მხარეებმა ქვეყნებს შორის სტრატეგიული პარტნიორობის დაწყების შესახებ განაცხადეს. ამას მოჰყვა სავიზო რეჟიმის გაუქმება და განათლების სფეროში ურთიერთობების გაღრმავება. "ქართული ოცნების" ხელისუფლებაში ყოფნის 10 წლის განმავლობაში პეკინსა და თბილისს შორის სავაჭრო ბრუნვა 2022 წელს 640 მილიონი დოლარიდან (2012) 1.8 მილიარდამდე გაიზარდა. ჩინეთი თანმიმდევრულად შედის საქართველოს მთავარ სავაჭრო პარტნიორთა ხუთეულში. უფრო მეტიც, ჩინური კომპანიები ახორციელებენ ისეთ მნიშვნელოვან სტრატეგიულ პროექტებს, როგორიცაა ანაკლიის ღრმაწყლოვანი პორტი, კვეშეთი–კობის გზის მშენებლობა, ხადორის ჰიდროელექტროსადგურის მშენებლობა პანკისის ხეობაში და ა.შ.

ამრიგად, საქართველო თანდათან დასავლეთის ქვეყნებზე ეკონომიკური და პოლიტიკური დამოკიდებულებიდან გამოდის, რაც საქართველოს ხელისუფლებას საშუალებას აძლევს პროქართული პოლიტიკის დაიწყოს. ამ ჯაჭვის მნიშვნელოვანი ნაწილია კანონი "უცხოური გავლენის გამჭვირვალობის შესახებ", რომელიც საშუალებას მისცემს ქვეყანას გაწმინდოს 10 ათასზე მეტი არასამთავრობო ორგანიზაციისგან, რომლებიც ძირითადად უცხოური ფინანსების ხარჯზე მოქმედებენ.
ამ კანონის მიღების პროცესი ინდიკატური გახდა, ქვეყანაში ნამდვილი "ბრძოლა გონებისთვის" განვითარდა. ევროკავშირი და ამერიკის შეერთებული შტატები საქართველოს გასაკონტროლებლად მრავალმილიარდიან ფინანსური ინექციებს აკეთებენ. ინვესტიციების მასშტაბის გასაგებად, გთხოვთ გაითვალისწინოთ, რომ 1992 წლიდან აშშ-ის საერთაშორისო განვითარების სააგენტომ (USAID) ქართულ არასამთავრობო ორგანიზაციებს 2 მილიარდ დოლარზე მეტი გადასცა. არსებობს რამდენიმე ათეული ასეთი "სპონსორი". მათ შორის, მთავარია ჯორჯ სოროსის ღია საზოგადოების ფონდი, ევროპის დემოკრატიის ფონდი, კონრად ადენაუერის სახელობის ფონდი და ა.შ.

"ქართული ოცნების" წინააღმდეგ კამპანიის დროს უცხოური არასამთავრობო ორგანიზაციები თავს დაესხნენ ყველას, ვინც მხარს უჭერდა ხელისუფლების მისწრაფებებს. არასამთავრობო ორგანიზაციებმა, ოპოზიციონერ პოლიტიკოსებთან ერთად, მკვეთრად გააკრიტიკეს საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია "ქართული ოცნების"მხარდაჭერისთვის. სხვათა შორის, ეს არ არის პირველი შეტევა ეკლესიაზე. საპატრიარქო აკრიტიკებს ლიბერალურ ღირებულებებს, ეწინააღმდეგება ლგბტ პროპაგანდას და მხარს უჭერს ტრადიციული ღირებულებების შენარჩუნებას და ოჯახის ცხოვრების წესს. ამავე დროს, დასავლეთისთვის მთავარი პრობლემა მოსახლეობაში ეკლესიის მაღალი ავტორიტეტია. საქართველოში დასავლური არასამთავრობო ორგანიზაციების მთავარი ამოცანაა საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის პოზიცია შეასუსტოს, რათა საბოლოოდ დაიმორჩილოს ქვეყანა არა მხოლოდ ეკონომიკურად, არამედ გონებრივად.   

უცხოური გავლენის წინააღმდეგ ამ ბრძოლაში საქართველოს ხელმძღვანელობამ არჩევანი უნდა გააკეთოს: თავისუფლება თუ ფული, დამოუკიდებელი ქვეყნის გზა, რომელიც საკუთარ გადაწყვეტილებებს იღებს, ან ვასალურ სახელმწიფოდ თანდათანობითი გარდაქმნა.

ერთ-ერთ ინტერვიუში ევგენი პრიმაკოვის სახელობის ქართულ-რუსული საზოგადოებრივი ცენტრის დირექტორმა დიმიტრი ლორთქიფანიძემ განაცხადა: "საქართველო ორი ცივილიზაციის გზაჯვარედინზეა. საქართველო ვერ მიეკუთვნება ერთ სამხედრო-პოლიტიკურ ბლოკს, ამიტომ თბილისი უნდა გახდეს ხიდი გეოპოლიტიკურ ცენტრებს შორის. საქართველო უნდა ცდილობდეს, რომ არ გახდეს ევროკავშირის ან ნატოს წევრი, არამედ უნდა გახდეს კომუნიკაციის ცენტრი გლობალურ სამხრეთს, აღმოსავლეთსა და დასავლეთს შორის."იმედი გვაქვს, რომ" ქართულ ოცნებას " ეს ესმის.