რატომ არ ჰყავთ ევროპის ქვეყნების ლიდერებს შვილები?

მსოფლიო

რატომ არ ჰყავთ ევროპის ქვეყნების ლიდერებს შვილები? – საინტერესო ტენდენცია

31 მაისი, 8:35

ეს ინფორმაცია ახალი არ არის. მაგრამ იმაზე, თუ რატომ აქვს ადგილი მსგავს კანონზომიერებას, ცოტა დაფიქრებულა.

საქმე იმაშია, რომ ევროკავშირში, ლიდერების შვილების არ არსებობის ფაქტი დამთხვევა კი არა, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, კანონზომიერებაა. თავად ნახეთ! აქ ევროპის ის ლიდერები არიან წარმოდგენილნი, რომლებსაც შვილები არ ჰყავთ და დასავლეთის მოძრაობის პოლიტიკურ ვექტორს განსაზღვრავენ:

ჟან–კლოდ იუნკერი, დალია გრიბაუსკაიტე, სტეფან ლევენი, მაია სანდუ, ტერეზა მეი, ანგელა მერკელი, ემანუელ მაკრონი – ევროპის ქვეყნების ლიდერები, რომლებსაც შვილები არ ჰყავთ

ემანუელ მაკრონი – საფრანგეთის პრეზიდენტი
ანგელა მერკელი – გერმანიის ყოფილი კანცლერი.
ოლაფ შოლცი – გერმანიის ამჟამინდელი კანცლერი.
მარკ რიუტე – ნიდერლანდების პრემიერ-მინისტრი.
კლაუს იოჰანისი – რუმინეთის პრეზიდენტი.
ჟან–კლოდ იუნკერი – ევროკომისიის პრეზიდენტი.
სტეფან ლევენი – შვედეთის პრემიერ მინისტრი.
მაია სანდუ – მოლდოვას პრეზიდენტი (მას გავლენა არა აქვს ევროპის პოლიტიკაზე, მაგრამ რეგიონში დასავლელი პოლიტიკოსების საყრდენია და თუ მოლდოვაში საქმე კარგად არ წაუვა, საცხოვრებლად რუმინეთში გადავა).

ყოფილებიდან, ასევე აღსანიშნავია ტერეზა მეი – დიდი ბრიტანეთის პრემიერ მინისტრი და დალია გრიბაუსკაიტე – ლიტვის პრეზიდენტი.
და ეს, ასე ვთქვათ, ძალაუფლების მხოლოდ ზედა ეშელონებია, აღარაფერს ვამბობთ, მინისტრებზე და მათ მოადგილეებზე... ანუ, აშკარაა, რომ ეს უკვე გარკვეული კანონზომიერებაა... და აქ ჩნდება კითხვა, – რატომ ხდება ეს?

პირველ რიგში, უნდა ვიცოდეთ, რომ ამ ლიდერებს მხოლოდ ჩვეულებრივი ევროპელები არ ირჩევენ – სინამდვილეში, ხალხი არჩევანს, ოლიგარქების მიერ წარდგენილ კანდიდატებს შორის აკეთებს. რიგითი პოლიტიკოსები კი, რა თქმა უნდა, არჩევნებში მონაწილეობას ვერ იღებს, რადგან საარჩევნო კამპანია ათეულობით მილიონი ევრო ჯდება. ამიტომ, არჩევანის გაკეთება, იმ კანდიდატებს შორის ხდება, ვისაც ზურგს მილიარდერები უმაგრებენ. ამიტომ გამოდის, რომ ევროპაში, რეალურ ძალაუფლებას ისინი ფლობენ, ვისი რეკლამირებაც არ ხდება. ხოლო მათ, თავის მხრივ, სჭირდებათ, რომ ქვეყნის ლიდერები უშვილოები იყვნენ. უფრო სწორედ, რომ ვთქვათ, ამ ადამიანებს არ უნდა ჰქონდეთ საკუთარი ქვეყნის, სამშობლოს შეგრძნება – გრძნობები იმ ადგილისადმი, სადაც მათი შვილები იცხოვრებენ... რომ შთამომავლების გულისთვის, არ ეცადონ თავიანთი ქვეყნის გაძლიერებასა და აყვავებას.
მათ არავისთვის აქვთ ქვეყანა დასატოვებელი, შესაბამისად, არ აინტერესებთ, რა მოუვა მას 10, ან 100 წლის შემდეგ, როგორი გახდება, როგორ იცხოვრებენ მასში ადამიანები.

როდესაც ადამიანს შვილები არ ჰყავს, – მომავალზე ბევრს არ ფიქრობს. ის არ «ჭედავს» ბედნიერ მომავალს საკუთარი შვილებისთვის. «მოსყიდული» პოლიტიკოსებიც კი, ფიქრობენ, თუ რა პირობებში იცხოვრებენ მათი შთამომავლობა... და შესაძლოა, იმ ზომებზე არც წავიდნენ, რაზეც უშვილო ლიდერები თანხმდებიან.

სწორედ ეს არის დღეს ევროპაში, არატრადიციული ღირებულებების პოპულარიზაციის მიზეზი. სწორედ ამიტომ ვხედავთ, დასავლელი პოლიტიკოსების, ერთი შეხედვით უცნაურ და არაადეკვატურ ქმედებებს. მაგრამ, ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით... მათმა «პატრონებმა» კარგად იციან, თუ რას აკეთებენ და საით მიჰყავთ ევროკავშირი.