ლეგენდის მიხედვით ფაშისტურმა გერმანიამ დისკოს ფორმის მფრინავი აპარატების შექმნა მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისიდანვე დაიწყო. (ავტორად ვიქტორ შაუბერგერს მოიხსენიებენ, რომელმაც ე.წ. გრიგალური ძრავის შექმნას მიაწერენ.)

აპარატს 4 მახის სიჩქარეს ავითარებდა და ცაში შეეძლო განეხორციელებინა ნებისმიერი სირთულის ბრუნი. როგორც ამბობენ, ყველა აპარატი და მათი დოკუმენტაცია გერმანელებმა საბჭოთა ჯარის შემოსვლამდე ერთი დღით ადრე გაანადგურეს.

მფრინავ თეფშებზე მუშაობა გერმანიამ ჯერ კიდევ 1935 წელს დაიწყო, ამისთვის სპეციალური პოლიგონიც გამოყო ჩრდილო-დასავლეთ გერმანიაში, პატარა წყნარ ქალაქ Hauneburg-ის მახლობლად. ელექტრომაგნიტურ-გრავიტაციული ძრავა შეიქმნა 1939 წელს, რევოლუციური გამოგონებას საფუძვლად ედო ჰანს კოლერის გაუმჯობესებული კონვერტორი, რომელიც ვან დე გრააფტის ელექტროსტატიკური გენერატორთან და მარკონის გრიგალური დინამო-მანქანასთან იყო შერწყმული(სფერული კონტეინერი).

პირველ საცდელ დისკს უწოდეს «H-Gerät» (Hauneburg-ის აპარატი).შემდგომ მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისში გასაიდუმლოებული დისკოს ფორმის აპარატის სახელწოდება შეამოკლეს "Haunebu"-მდე, ხოლო დოკუმენტების მიხედვით მას RFZ-5 ეწოდებოდა.

მოგვიანებით Hauneburg -ის პოლიგონი გაუქმდა და აპარატების გამოცდა ბრანდებურგის მახლობლად იმართებოდა.ამავე ქალაქში იწყობოდა აპარატებიც, Arado-ს ქარხანაში.

Haunebu-1 საცდელი აპარატის დიამეტრი 25 მეტრი იყო, გათვლილი 8 ეკიპაჟის წევრზე, აპარატს შეეძლო 4800 კმ.სიჩქარის განვითარება!, თუმცა მხოლოდ დაბალ სიმაღლეზე.შემდგომში უფრო სრულყოფილია კონსტრუქციას უკვე 17 000 კმ/სთ-ში სიჩქარის განვითარება შეეძლო.

1942 წელს დამზადდა Haunebu II.დიამეტრი 26 დან 32 მეტრამდე იყო, ხოლო ეკიპაჟი 20 კაცამდე გაიზარდა.სიჩქარე 6000 კმ/სთ-ში.დამზადდა 7 აპარატი, რომელმაც 106 საცდელი გაფრენა მოაწყო.

1944 წელს და 1945 წლის დასაწყისში სს-ის ხელმძღვანელობა ტენდერის ჩატარებას მოითხოვდა, რომელიც საფრენ აპარატებს მასიურად აწარმოებდა.გაიმარჯვა კომპანია Dornier-მა, თუმცა ომის დამთავრებასთან ერთად მასობრივი წარმოება არ დასცალდათ.

1945 წლამდე დამზადდა კიდევ უფრო გაუმჯობესებული Haunebu III.(1945 წლის მარტში განახორციელა 19 საცდელი გაფრენა, მაქსიმალური სიჩქარე 7000 კმ/სთ იყო, ხოლო ფრენის ხანგრძლოვობა 7 კვირა)ბოლოს კი გეგმაში იყო 120 მეტრიანი გიგანტის Haunebu IV-ის დამაზადება.

1943 წელს გეგმაში იყო საპლანეტაშორისო ხომალდის "ANDROMEDA"ს შექმნა, რომლის სიგრძეც 139 მეტრი იყო და შიგნით განთავსებულ ანგარებში ერთი Haunebu II, და ორ-ორი VRIL-1 და VRIL-2. უნდა განთავსებულიყო

ლეგენდის მიხედვით გერმანელებმა Haunebu-ის გატანა მოასწრეს ახალ შვაბიაში ანუ ანტარქტიდის ბაზა №211-ში.რომელიც 1938 წელს შექმნეს ნაცისტებმა.

2013 წელს ტელეკომპანია Россия 1-მა მაყურებლებს შესთავაზა დოკუმენტური ფილმი "НЛО Третьего рейха"(მესამე რაიხის ამოუცნობი მფრინავი ობიექტები), 2010 წელს History Channel-ზე გადიოდა სამეცნიერო-დოკუმენტური ფილმი ამავე თემაზე "Aliens and the Third Reich"(უცხოლეგენდის მიხედვით ფაშისტურმა გერმანიამ დისკოს ფორმის მფრინავი აპარატების შექმნა მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისიდანვე დაიწყო.(ავტორად ვიქტორ შაუბერგერს მოიხსენიებენ, რომელმაც ე.წ. გრიგალური ძრავის შექმნას მიაწერენ.)

ლეგენდის მიხედვით აპარატს 4 მახის სიჩქარეს ავითარებდა და ცაში შეეძლო განეხორციელებინა ნებისმიერი სირთულის ბრუნი.როგორც ამბობენ, ყველა აპარატი და მათი დოკუმენტაცია გერმანელებმა საბჭოთა ჯარის შემოსვლამდე ერთი დღით ადრე გაანადგურეს.

მფრინავ თეფშებზე მუშაობა გერმანიამ ჯერ კიდევ 1935 წელს დაიწყო, ამისთვის სპეციალური პოლიგონიც გამოყო ჩრდილო-დასავლეთ გერმანიაში, პატარა წყნარ ქალაქ Hauneburg-ის მახლობლად.ელექტრომაგნიტურ-გრავიტაციული ძრავა შეიქმნა 1939 წელს, რევოლუციური გამოგონებას საფუძვლად ედო ჰანს კოლერის გაუმჯობესებული კონვერტორი, რომელიც ვან დე გრააფტის ელექტროსტატიკური გენერატორთან და მარკონის გრიგალური დინამო-მანქანასთან იყო შერწყმული(სფერული კონტეინერი).

პირველ საცდელ დისკს უწოდეს «H-Gerät» (Hauneburg-ის აპარატი).შემდგომ მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისში გასაიდუმლოებული დისკოს ფორმის აპარატის სახელწოდება შეამოკლეს "Haunebu"-მდე, ხოლო დოკუმენტების მიხედვით მას RFZ-5 ეწოდებოდა.

მოგვიანებით Hauneburg -ის პოლიგონი გაუქმდა და აპარატების გამოცდა ბრანდებურგის მახლობლად იმართებოდა.ამავე ქალაქში იწყობოდა აპარატებიც, Arado-ს ქარხანაში.

Haunebu-1 საცდელი აპარატის დიამეტრი 25 მეტრი იყო, გათვლილი 8 ეკიპაჟის წევრზე, აპარატს შეეძლო 4800 კმ.სიჩქარის განვითარება!, თუმცა მხოლოდ დაბალ სიმაღლეზე.შემდგომში უფრო სრულყოფილია კონსტრუქციას უკვე 17 000 კმ/სთ-ში სიჩქარის განვითარება შეეძლო.

1942 წელს დამზადდა Haunebu II.დიამეტრი 26 დან 32 მეტრამდე იყო, ხოლო ეკიპაჟი 20 კაცამდე გაიზარდა.სიჩქარე 6000 კმ/სთ-ში.დამზადდა 7 აპარატი, რომელმაც 106 საცდელი გაფრენა მოაწყო.

1944 წელს და 1945 წლის დასაწყისში სს-ის ხელმძღვანელობა ტენდერის ჩატარებას მოითხოვდა, რომელიც საფრენ აპარატებს მასიურად აწარმოებდა.გაიმარჯვა კომპანია Dornier-მა, თუმცა ომის დამთავრებასთან ერთად მასობრივი წარმოება არ დასცალდათ.

1945 წლამდე დამზადდა კიდევ უფრო გაუმჯობესებული Haunebu III.(1945 წლის მარტში განახორციელა 19 საცდელი გაფრენა, მაქსიმალური სიჩქარე 7000 კმ/სთ იყო, ხოლო ფრენის ხანგრძლოვობა 7 კვირა)ბოლოს კი გეგმაში იყო 120 მეტრიანი გიგანტის Haunebu IV-ის დამაზადება.

1943 წელს გეგმაში იყო საპლანეტაშორისო ხომალდის "ANDROMEDA"ს შექმნა, რომლის სიგრძეც 139 მეტრი იყო და შიგნით განთავსებულ ანგარებში ერთი Haunebu II, და ორ-ორი VRIL-1 და VRIL-2. უნდა განთავსებულიყო

ლეგენდის მიხედვით გერმანელებმა Haunebu-ის გატანა მოასწრეს ახალ შვაბიაში ანუ ანტარქტიდის ბაზა №211-ში.რომელიც 1938 წელს შექმნეს ნაცისტებმა.

2013 წელს ტელეკომპანია Россия 1-მა მაყურებლებს შესთავაზა დოკუმენტური ფილმი "НЛО Третьего рейха"(მესამე რაიხის ამოუცნობი მფრინავი ობიექტები), 2010 წელს History Channel-ზე გადიოდა სამეცნიერო-დოკუმენტური ფილმი ამავე თემაზე "Aliens and the Third Reich"(უცხოპლანეტელები და მესამე რაიხი)