მესამე რაიხში რასობრივი სიწმინდის პრობლემას უდიდესი მნიშვნელობა ენიჭებოდა. ნაცისტური იდეოლოგიური მანქანა ცდილობდა ტოტალურ კონტროლს თავისი ჯარისკაცების ადამიანური ცხოვრების ყველა სფეროზე.
ვერმახტის ჯარისკაცების მთელი ცხოვრება ასახული იყო ინსტრუქციებით, რომლებსაც ჰქონდათ მკაფიო იდეოლოგიური საფუძველი - არიელი ჯარისკაცი უნდა ყოფილიყო უნაკლოდ სუფთა კავშირი მხოლოდ სუფთა სისხლის ქალებთან უნდა ჰქნოდათ, რათა შთამომავლობა ასეთივე წმინდა ყოფილიყო.

1926 წელს ნაციონალ-სოციალისტური გერმანიის მუშათა პარტიის (NSGLP) წესდების მეოთხე პუნქტი ითვალისწინებდა პარტიის რიგებიდან გარიცხვას იმ წევრების, რომლებმაც ჩაიდინეს სექსუალური დანაშაული. ნაციზმის მთავარი იდეოლოგები უდიდეს მნიშვნელობას ანიჭებდნენ „სისხლის სისუფთავეს“. დაიწყო არა მხოლოდ სოციალური კანონების გამოჩენა, არამედ ახალი რელიგიური მოძრაობებიც. ერთ-ერთი მათგანი აღწერა გერმანელმა ნაცისტმა ფილოსოფოსმა ალფრედ როზენბერგმა თავის სამარცხვინო წიგნში "მე-20 საუკუნის მითი": ახალი ჯარისკაცების მოსვლით შესაძლებელი გახდა სრულიად ახალი "სისხლის რელიგიის" გაჩენა, რომელსაც შეეძლო ქრისტიანობის ჩანაცვლება.

ერთ-ერთ პირველ განკარგულებაში, ნაცისტებმა მოუწოდეს თავიანთ მომხრეებს, არ ჰქონოდათ ურთიერთობა კათოლიკური რელიგიის ქალებთან, რადგან ის შეიძლება გამხდარიყო გერმანელი ქალის სულიერი კონკურენტი და დაერღვია მისი სიამაყე. ამას მოჰყვა ებრაელი ეროვნების ქალებთან ურთიერთობის აკრძალვა. იგივე ეხებოდა ბოშებს და შავკანიან ქალებს. თავის წიგნში ადოლფ ჰიტლერმა გაამართლა და აუკრძალა ჯარისკაცებს ურთიერთობა ებრაელი ეროვნების ქალებთან, თვლიდა, რომ კომერციალიზაციისა და გამდიდრების ებრაული სულისკვეთება, არაჯანსაღი სული, საბოლოოდ შეიძლება არაჯანსაღი შვილების წარმოქმნას. რასობრივი ჰიგიენის სურვილი ვერმახტის ჯარისკაცებისა და ქალების ურთიერთობის საფუძველია. თუმცა, ადოლფ ჰიტლერს სრულიად არაბუნებრივი კავშირები ჰქონდა ქალებთან მის მამაკაცურ ისტორიებში: უბრალოდ გადახედეთ ფიურერის დისშვილის თვითმკვლელობის ამბავს. რომელსაც ძალიან უყვარდა და ყურადღების ყველანაირი ნიშანი ჰქონდა.

მეორე მსოფლიო ომის დაწყების შემდეგ, ვერმახტის ჯარისკაცებს სიკვდილით დასჯის მუქარით აეკრძალათ ურთიერთობა უცხო ქალებთან: ისინი იყვნენ მონები, რომლებიც ვალდებულნი იყვნენ ემუშავათ გერმანიის სასიკეთოდ. მონასთან ურთიერთობისთვის კი სიცოცხლით შეიძლებოდა გადაეხადათ; ნამდვილ გერმანელებს მხოლოდ ჭეშმარიტ არიელებთან უხდებოდათ ურთიერთობა, რომელთა მთავარი მიზანი იყო ახალი, არიული, სუფთა სისხლით ბავშვების დაბადება. ამიტომ, ვერმახტის ჯარისკაცებს ეკრძალებოდათ ურთიერთობა გერმანელ ქალებთან, რომლებსაც ჰყავდათ სუსტი გონების მქონე ნათესავები, ეპილეფსიური და სხვა მემკვიდრეობითი დაავადებების მქონე პირები თავიანთ ოჯახში. დაქორწინებისას უნდა დაედასტურებინათ არიული წარმომავლობა რასობრივი სიწმინდის სპეციალური მოწმობით. 1944 წელს გაუქმდა ასეთი სერთიფიკატები, საკმარისი იყო არიული წარმომავლობის სიტყვიერად დადასტურება.
როდესაც 1939 წელს პოლონეთი და ჩეხოსლოვაკია დაიპყრეს, გაცემული იქნა ბრძანებები ადგილობრივ მცხოვრებლებთან ინტიმური ურთიერთობების აკრძალვის შესახებ. მაგრამ ეს ბრძანებები არ აკავებდნენ განსაკუთრებით გულმოდგინე ჯარისკაცებს: მაშინ პოლონელი ქალების მიმართ ძალადობა ყველაზე გავრცელებული მოვლენა იყო. მაგრამ ვერმახტის ზოგიერთ ჯარისკაცს ჯერ კიდევ ჰქონდა ფიქრები კანონიერ ქორწინებაზე. ეს ეწინააღმდეგებოდა მთავარ ნაცისტურ იდეას "ახალი სისხლის" შესახებ. ამიტომ ფიურერის მოადგილემ მარტინ ბორმანმა 1940 წელს ხელი მოაწერა საიდუმლო ბრძანებას ჩეხ და პოლონელ ქალებთან ქორწინების აკრძალვის შესახებ. უფრო მეტიც, ეს აკრძალვა ეხებოდა არა მხოლოდ ჯარისკაცებს, არამედ NSNRP-ის რიგით გლეხ წევრებსაც.

ასევე აკრძალული იყო ქორწინება ნორვეგიის, ჰოლანდიის, დანიისა და ბელგიის მაცხოვრებლებთან: ამ ქვეყნების აღების შემდეგ ქვედანაყოფის მეთაურებმა მიიღეს შესაბამისი ბრძანებები და გადასცეს ისინი ქვეშევრდომებს. მაგრამ 1942 წლის იანვარში მცირე სიმშვიდე იყო: გერმანიის შეიარაღებული ძალების უმაღლესი სარდლობის შტაბის უფროსმა გამოსცა საიდუმლო დირექტივა, რომ ჯარისკაცებს შეეძლოთ ქორწინება მხოლოდ შვედეთის, ნორვეგიის, ჰოლანდიის, დანიის, ფინეთის და ბელგიის მოქალაქეებთან. თავად ფიურერის სპეციალური ნებართვით.
თუმცა, მიუხედავად ყველა აკრძალვისა, ყველაზე მკაცრი ბრძანებებიც კი მაინც იგნორირებული იყო: გერმანელები მაინც შედიოდნენ დანაშაულებრივ ურთიერთობაში ქალებთან ოკუპირებულ ტერიტორიებზე. 1940 წლის ივლისის ბოლოს გამოიცა ბრძანება, რომლის მიხედვითაც ვერმახტის ჯარებს უფლება მიეცათ მოეწყოთ ჯარისკაცების ბორდელები ოკუპირებულ ტერიტორიაზე. თითოეულ ქალს ამა თუ იმ წოდებას აძლევდნენ: მეძავებისთვის იერარქია შემოიღეს. გერმანელ ოფიცერს სიყვარულის უფლება მხოლოდ ელიტარულ მეძავებთან ჰქონდა, რიგით ჯარისკაცს კი არ ქონდა ოფიცრის მეძავთან შეხების უფლება და ურთიერთობა ჰქონდა უბრალო ქალებთან.