ბევრი ფიქრობს, რომ მხოლოდ აღმოსავლელ სულთნებს შეეძლოთ ჰარამხანების შექმნა და ხარჭების ყოლა, მაგრამ ეს შორს არის სინამდვილისგან... კაცობრიობის ისტორიის მანძილზე მსოფლიოში ასეთი ქალების ყველაზე მრავალფეროვანი სახეობა არსებობდა, რომაელი ხარჭებიდან ჩინელ კურტიზანებამდე:

ადრე მართლმადიდებლობაში ხარჭებს როგორღაც “იტანდნენ'', ახლა კი მამაკაცის საყვარელი მკვეთრად უარყოფითად განიხილება და უმძიმეს ცოდვას უტოლდება. იუდაიზმში ეს არასოდეს ითვლებოდა აკრძალულად, ამიტომ მამაკაცები ყოველთვის საჯაროდ აღიარებდნენ თავიანთ ხარჭებს და ისინი, თავის მხრივ, სარგებლობდნენ ისეთი უფლებებით, როგორიც ოფიციალურ ცოლებს ჰქონდათ.

ისლამში არსებობდა ე. წ. ხარჭების ინსტიტუტი. მამაკაცებს უფლება ჰქონდათ დამარცხებული მტრების ცოლები ჰარამხანაში წაეყვანათ. ეს ქალები პრაქტიკულად მათი მეუღლეები ხდებოდნენ და შვილებს უჩენდნენ. ვაჟის დაბადებისას ხარჭას „შვილის დედა“ ეძახდნენ, ოფიციალურ ცოლს კი „ვაჟის დედას“.

ოდალისკი

დასავლელი მხატვრები ყოველთვის ასახავდნენ ოდალისკებს, როგორც ახალგაზრდა, ლამაზ, მოვლილ გოგოებს, აბრეშუმში გამოწყობილ აღმოსავლური ორნამენტებით. ითვლებოდა, რომ ისინი სექსუალურ მომსახურებას უწევდნენ მამაკაცებს. მიუხედავად იმისა, რომ სინამდვილეში, ოდალისკები სასახლეში დიდგვაროვანი ქალების მსახურები იყვნენ.

ჩანსანი

ტერმინი „ჩანსანი“ (ჩინ. 歌女) ჩინელ კურტიზანს ნიშნავდა. ეს ქალები მე-19 საუკუნის დასაწყისში არსებობდნენ და ძლიერ გავლენას ახდენდნენ შანხაის თანამედროვე კულტურაზე.
ჩინელი კურტიზანები აკეთებდნენ ყველაფერს, რასაც აკეთებდნენ იაპონელი გეიშები: ართობდნენ სტუმრებს, მღეროდნენ, ცეკვავდნენ და ატარებდნენ ჩაის ცერემონიებს. სექსუალური მომსახურეობის გაწევა არ შედიოდა მათ მოვალეობაში, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ არ აკეთებდნენ. მიუხედავად ამისა, ჩინელებს შორის პირველი ხარჭები იყვნენ არა ჩანსანები, არამედ ხარჭა მოახლეები და არტისტები. პირველები საშინაო საქმეების შესასრულებლად სჭირდებოდათ, უფრო იშვიათად კი სექს-მუშაკებადნ იყენებდნენ. ხარჭა-არტისტებს მოეთხოვებოდათ თავიანთი კაცის გართობა ხუმრობებით, სიმღერებით, ცეკვებითა და საუბრებით.
რომელიმე ამ ხარჭის ასაყვანად მამაკაცს კანონიერი ცოლის თანხმობა სჭირდებოდათ. როგორც წესი, ცოლს ამის საწინააღმდეგო არაფერი ჰქონდა, რადგან მაინც, მისი პოზიცია ოჯახში გაცილებით მაღალი რჩებოდა. გოგონები შეიძლება გაეჩუქებინათ მეგობრებზე ან უბრალოდ ხელახლა გაეყიდათ თუკი მობეზრდებოდათ. ეს იყო მთავარი განსხვავება ჩინელ ხარჭებსა და ჩანსანს შორის, რადგან ეს უკანასკნელნი იყვნენ თავისუფალი, მარტოხელა გოგონები თავიანთი მფარველით, რომლებიც ზრუნავდნენ მათ კეთილდღეობაზე. ჩანგსანი ცალკე ცხოვრობდა, როგორც წესი, მათთვის პატრონის მიერ ნაქირავებ სახლში. ბუნებრივია, მისგანაც იღებდნენ საარსებო წყაროს.

კონკუბინა

ძველ რომში „კონკუბინა“ ეწოდებოდა გაუთხოვარ ქალებს, რომლებიც მიეკუთვნებოდნენ საზოგადოების ქვედა ფენას. ეს ქალბატონები არაოფიციალურად შედიოდნენ მამაკაცებთან თანაცხოვრებაში. რომაულ სამართალში, ჩვენი „სამოქალაქო ქორწინების“ ანალოგიით, ასეთ ურთიერთობებს „კონკუბინაცია“ უწოდეს.

ქორწინების გარეშე მამაკაცთან ცხოვრება არ იყო სამარცხვინო, მაგრამ ამავე დროს ქალებს ჩამოერთვათ ყველა ის უფლება, რაც ჰქონდათ ოფიციალურ მეუღლეებს. ასეთ ურთიერთობებში დაბადებული ბავშვები უკანონოდ ითვლებოდნენ. როგორც წესი, მამის მემკვიდრეობაზე პრეტენზიას ვერ გამოთქვამდნენ. თუმცა, ამ კავშირში იყო გარკვეული უპირატესობები ქალებისთვის. ასე, მაგალითად, ხარჭას ნებისმიერ დროს შეეძლო სხვა კაცთან წასვლა და ეს არ ჩაითვლებოდა უჩვეულოდ.

პლასაჟი

პლასაჟი არის ერთგვარი ხარჭა, რომელიც წარმოიშვა ლათინური ამერიკის ქვეყნებში. ძირითადად ახალგაზრდები სახლდებოდნენ ადგილობრივ კოლონიურ ფრანგულ საკუთრებაში, რადგან აკრძალული იყო მათი ცოლების გემზე გადაყვანა (გემზე ქალი ცუდი ნიშანი იყო). შედეგად, თეთრკანიანი მამაკაცები უფრო და უფრო მეტ კონტაქტში შედიოდნენ აფრიკული, ინდური წარმოშობის ქალებთან, მესტიზოსთან, მულატოსთან, კრეოლთან და ა.შ. ხშირად ამ მხარეებში ოჯახებსაც კი ქმნიდნენ, სანამ კანონიერი ცოლების ნახვის საშუალება არ ჰქონდათ.

კოლონიებში ასეთი შერევით შეშფოთებულმა ესპანელმა, ფრანგმა და პორტუგალიელმა მონარქებმა დაიწყეს იქ არა მარტო ბიჭების, არამედ გოგონების გაგზავნაც, მაგრამ ამან არ შეუწყო ხელი სიტუაციის მოგვარებას. შედეგად, მამაკაცებსა და ქალებს შორის ჩამოყალიბდა კულტურული რწმენისა და ნორმების გამოუთქმელი სისტემა, რომლის მიხედვითაც, კაცები ქორწინდებოდნენ თეთრკანიან ქალებზე, მაგრამ შეეძლოთ ჰყოლოდათ ერთი ან რამდენიმე ფერადკანიანისაყვარელი და შვილებიც ჰყოლოდათ მათთან.


ფავორიტიზმი

ფავორიტიზმი არის სოციალურ-კულტურული ფენომენი, რომელიც ძირითადად არსებობდა აბსოლუტიზმის ეპოქაში ცარისტულ, იმპერიულ და სამეფო კარებზე. იგი შედგებოდა გარკვეული ადამიანის (ან ადამიანთა ჯგუფის) დაწინაურებაში, რომელსაც თავად მონარქი განსაკუთრებული სიმპათიით ეპყრობოდა. ხშირად ფავორიტებს არა მხოლოდ პირადი უპირატესობები ჰქონდათ ამ “მეგობრობის" გამო, არამედ იღებდნენ ბევრ სამთავრობო უფლებამოსილებას, მაგალითად, აწარმოებდნენ ფინანსურ გათვლებს, აწყობდნენ ომებს და წყვეტდნენ, ვინ დაესაჯათ და ვინ შეეწყალებინათ.
ფავორიტიზმი შეიძლება სულაც არ მოიცავდა ინტიმურ ურთიერთობებს. ხშირად ის ეფუძნებოდა მეფის პირად სიმპათიას ან მის არაკომპეტენტურობას საზოგადოებრივი საქმეების წარმართვის საკითხებში. მე-17-18 საუკუნეებში ფავორიტიზმი იმდენად ღრმად იყო ჩადებული საზოგადოების ცხოვრებაში, რომ მონარქებს შორის ფავორიტის არსებობა ოფიციალურად გამოცხადდა მთელ სასამართლოში. სხვათა შორის, ზოგიერთი ფავორიტის სტატუსი და უფლებები ხშირად უფრო მაღალი იყო, ვიდრე კანონიერი ცოლ-ქმრის.

პილეგეში

ებრაული ტერმინი „პილეგეში“ აღნიშნავდა ხარჭებს, რომლებსაც ჰქონდათ იგივე იურიდიული და სოციალური სტატუსი, როგორც ოფიციალური მეუღლეები. ერთადერთი განსხვავება პილეგეშსა და კანონიერ ცოლს შორის ის იყო, რომ ამ უკანასკნელმა ქმრისგან მიიღო საქორწინო კონტრაქტი. გარდა ამისა, ქორწინებას წინ უძღოდა კიდუშინის (დაქორწინების) ცერემონია, რაც არ ხდებოდა ხარჭის შემთხვევაში.

თუ ოფიციალურ ცოლს შვილები არ ჰყავდა, ის თავად “ჩუქნიდა" ქმარს ერთ-ერთ მოახლეს, რათა მას შთამომავლობა შეეძინა. ამ შემთხვევაში, გოგონა ხდებოდა პილეგეში და იღებდა იგივე პრივილეგიებს, როგორიც კანონიერ მეუღლეს ჰქონდა.