მრავალსერიანი ფილმი "გაზაფხულის 17 გაელვება" ცნობილია საბჭოთა თაობის ყველა წარმომადგენლისთვის. ეს ფილმი უყვარდათ თავისი შესანიშნავი მსახიობის, საინტერესო სიუჟეტისა და გერმანელების შესახებ სიმართლის გამო. ფაქტია, რომ იმდროინდელ ბევრ ფილმში ნაცისტები გარკვეულწილად კარიკატურულად გამოიყურებოდნენ, მაგრამ შტირლიცის შესახებ ფილმში ყველაფერი სხვაგვარად იყო. ყოველ შემთხვევაში ასე ფიქრობდნენ საბჭოთა მოქალაქეები.

ფილმი საზღვარგარეთაც აჩვენეს, მათ შორის გდრ-ში. გერმანელები უფრო კრიტიკულები იყვნენ მის მიმართ. თუმცა, როგორც რეჟისორმა ტატიანა ლიოზნოვამ იხსენებს, ფილმი თავდაპირველად გადაიღეს იმ მიზნით, რომ საზღვარგარეთ ეჩვენებინათ. სწორედ ამიტომ არის ამდენი დადებითი ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით და არაუარყოფითი პერსონაჟები გერმანელების მხრიდან. ამ გზით ისინი ცდილობდნენ უცხოელ მაყურებელისთვის ეთქვათ, რომ სსრკ არ თვლიდა თავად გერმანელ ერს მტრად, რადგან მისი მრავალი წარმომადგენელი აღმოჩნდა მძიმე ვითარებაში იმდროინდელი მმართველის დროს.

სხვათა შორის, ზოგი მომენტები გადაკეთდა სპეციალურად გდრ-ში საჩვენებლად, რათა მიეღწიათ უფრო დამაჯერებლობისთვის. ამას პირადად დაჟინებით მოითხოვდა აღმოსავლეთ გერმანიის სახელმწიფო უსაფრთხოების მაშინდელი ხელმძღვანელი მარკუს ვოლფი. ის ასევე ასრულებდა კონსულტანტის როლს. ამოიღეს ზოგიერთი სცენა, რომელიც ნათლად აჩვენებდა ბალტიისპირეთის ქვეყნებს და არა გერმანიას. გარდა ამისა, შეძლებისდაგვარად, ისე, რომ ამან არ იმოქმედა სცენარზე, ამოჭრეს სიგარეტის მოწევის ეპიზოდები. ფაქტია, რომ მესამე რაიხში ომის დროს აქტიური იყო თამბაქოს საწინააღმდეგო კამპანია და ამიტომ საზოგადოებრივ ტრანსპორტში, რესტორნებში, კაფეებსა და სამთავრობო დაწესებულებებში მოწევა იკრძალებოდა.

1939 წელს ჰიმლერის პირადი ბრძანებით, ესესის და პოლიციის ოფიცრებისთვის შემოღებულ იქნა მოწევის აკრძალვა სამუშაო საათებში. ეს ეხებოდა არა ერის ჯანმრთელობისთვის ბრძოლას. რასობრივი პოლიტიკის დეპარტამენტი თვლიდა, რომ თამბაქოს დამოკიდებულება დაბალი რასებისთვის იყო დამახასიათებელი, მაგრამ არა „ჭეშმარიტი არიელებისთვის“.