სხვა ბრაზის გამოშვება აუცილებელია - რატომ ხატავენ ონკოლოგიური პაციენტები დიდ თევზს პატარა აკვარიუმში 2023, 11 სექტემბერი, 20:15 ევროპის ბევრ ქვეყანაში ონკოლოგიურ პაციენტებს ფსიქოლოგიური დახმარებისას სთხოვენ, დახატონ რაიმე. ძალიან ბევრი ხატავს თევზს აკვარიუმში. დიდ თევზს პატარა აკვარიუმში. სერიოზული ავადმყოფობების წარმოქმნის ფსიქოლოგიური ფაქტორი ხშირად ხდება უკმაყოფილების გამოხატვისა და უარყოფითი ემოციების გამოდევნის საშუალების არქონა. არა გამოუცდელობა, არამედ გამოხატვის უუნარობა ქმნის უზარმაზარ რისკ ფაქტორს ონკოდაავადების წარმოსაქმელად. არსებობს ორი ასეთი ცუდი ვარიანტი: 1.გადაჭარბებული თავმდაბლობა, მორჩილება და თვინიერება. 2. მრისხანე ემოციების უეცარი აფეთქებები, უკონტროლო ბრაზი. რომლისგანაც თევზი აკვარიუმს არღვევს... გადაჭარბებული მორჩილება და გადაჭარბებული თავმდაბლობა საშიში „მორჩილების სინდრომის“ გამოვლინებაა - სიკვდილის საწინდარი. საავადმყოფოში დაკვირვებულმა ადამიანმა შეიძლება იწინასწარმეტყველო რამდენიმე პაციენტის სიკვდილი; ეს პაციენტები რაღაცნაირად სხვანაირად იქცევიან. ისინი არ აპროტესტებენ არაფერს და ეთანხმებიან ყველაფერს... ერთ-ერთი ექსპერიმენტისას მედპერსონალმა პაციენტების განზრახ გაბრაზება დაიყო, ამასტანავე ეხმარებოდნენ პაციენტებს ბრაზისა და გაღიზიანების გამოხატვაში. ბევრის მდგომარეობა გამოსწორდა, როდესაც მათ დაიწყეს გაბრაზება და გამოხატეს თავიანთი უკმაყოფილება. ექვსი თვიდან წელიწადნახევრამდე მორჩილება დაავადების წარმოქმნის მიზეზი შეიძლება გახდეს. ბევრი არ უნდა მოითმინოთ და აიტანოთ. ხშირი შეურაცხყოფაების, დაშინების, სხვისი სულელური აზრის დამორჩილების, უსიამოვნო ადამიანთან ხანგრძლივი ურთიერთობის შემთხვევაში ონკოდაავადებების განვიტარების რისკი ძალიან დიდია. ასეთ დამოკიდებულებებზე სიკეთითა და თვინიერებით პასუხისას გადახდა ჯანმრთელობით მოგიწევთ, თუმცა ზოგს ნამდვილად მოეწონება თქვენი თავმდაბალი საქციელი, მოთმინებისთვის შეგაქებენ და გაგამხნევებენ - მაგრამ გაიხსენეთ აკვარიუმში თევზი. დიდი თევზი პატარა და ვიწრო აკვარიუმში... 141 3-ს მოსწონს |
კორონა ისტერიის დროს,დაიწყო აცრები და დავრეგისტრირდი წესის მიხედვით. მივედი ადგილზე და რას ვხედავ,უშველებელი რიგია,გადავამოწმე ჩემი დრო და მიწევს 5 წუთი დალოდება,მოვიდა ჩემი დრო და ფაფუ,ვერ შევდივარ. საავადმყოფოში არ მიშვებენ და მოვიფიქრე ასეთი რამე,შემოვუარე საავადმყოფოს შენობას,ხმას მოვისმინე და ასე გავიგე,რომელ ოთახში ტარდებოდა აცრები(კარგია რო პირველი სართული იყო).მივედი და ფანჯარაში შევიხედე,ყავას იტრყავს ჟანგიან ყბაში ექიმი და არ აინტერესებს რიგი,არც ის რო ხალხი ჩაწერილია და არც ის რო ჩაწერის გარეშე არ მოსულა ხალხის დაბარება. ვუთხარი,მარტო ყავა რატომ,იქნებ ტკბილი გესიამოვნოთ,გავალ და გიყიდითქო. კატასავით აჩხავლდა და ხელების გაშლა დამიწყო,ვიღებ ტელეფონს და ვანიშნებ რო ვინც შენ დაგინდოსთქო,ვიღაც ბიჭი მოდის და გამოვყავარ,მიხსნის რო აზრი არ აქვს,მაგრამ გინებას მაინც ვაგრძელებ. არ იყო გასული 5 წუთი და რიგი დაიძრა,ხოდა რომ არ ჩემი სიბრაზე ან გამბედაობა,ის ხალხი დიდი ხნის მანძილზე იქნებოდა რიგში. რა თქმა უნდა იმ ექიმთან ასაცრელად აღარ შევედი,შეიძლება მოვეკალი :) იმ რიგში,ყველა გაბრაზებული იყო,თუმცა ითმენდა და საქმე ფუჭდებოდა. ამიტომაც ვამბობ,არავის არაფერი არ უნდა მოუთმინო,მით უფრო ექიმებს. შენ რო მოხვალ ჩემთან და შემატყობ უპასუხიმგებლობას,უყურადღებობას,მაშინ დამაკალი მაგიდაზე ბუზივით,ხოლო თუ მე მოვალ,წესიერად მომემსახურე,არც მე გაპატიებ ასეთ შემთხვევაში.