"ამოვლასლასდი სახლში, გამოვაღე ფანჯარა და წამოვწექი, შუაღამეა… სტამბოლში ვარ, კი იცით. უცებ მესმის ფანჯრიდან განწირული კივილი, თუ კვნესა. მივვარდი ფანჯარას, არაფერი ჩანს, მიმართულებას ვხვდები. მეთქი დავიკიდებ კაი, მაგრამ არ წყდება, თითქოს იმენნა რაღაცას უშვებიან, ან აძალებენ. ვაჰ, თან გოგოს ხმაა - გადამეკეტა. სახლში ყველაზე მძიმე - რკინის ჩაიდანი ვიპოვე, დავავლე ხელი, ნუ გასაღებსაც მოვუსინჯე წვერი, რორამე და თავს დამესხან - შიგ თვალში დავუტრიალო მომენტში ვერ ვიგებ, კივის თუ კვნესის, იქნებ მოსწონს რაც ხდება? მაგრამ არაა, უნდა დავეხმარო. თან მეშინია, შუაგულ სტამბოლში, ფათიჰის ჩაბნელებულ ქუჩაზე კაი რაინდივით მივაბიჯებ საშველად, ხელში ჩაიდნით და გასაღებით. ხმები ახლოვდება, უკვე ვნერვიულობ, ვიღებ ტელეფონს და ვანათებ ყვირილის ადგილას.