უძველესი დროიდან მოყოლებული სვირინგი ადამიანის ინტერესის სფეროში შედიოდა.დღეს ის განსაკუთრბით აქტუალურია, ხშირად იწყებენ ერთით და დამიჯერეთ, ეს ერთი არასდროს ხდება უკანასკნელი.

სვირინგის გაკეთების მიზეზები განსხვავებული შეიძლება იყოს.ზოგს იხატავენ სილამაზის გამო, ზოგს ახსნა აქვს საინტერესო, ზოგის ისტორია მოსწონთ...

ჩემთვის სვირინგი თვითგამოხატვის საშუალებაა, ჩემი იდეები და მისწრაფებები, ჩემი ძვირფასი ადამიანები და ცხოველები,

მოსაგონრები, ყველაფერი რაც ჩემთვის ძვირფასია მინდა, რომ სულ მახსოვდეს, სულ ჩემთან იყოს და სულ ვხედავდე, ამიტომაც მაქვს ეს ყველაფერი სხეულზე, და ეს არ არის სხვა რამე, ჩემი ნაწილია...

სვირინგზე მინოდა დამეწერა, მაგრამ ვიცი აქ ისედაც იქნება სტატიები ტატუზე და მის ისტორიაზე, არ მინდა ველოსიპედის თავიდან გამოგონება. დავწერ იმას, თუ რატომ არის კარგი და რა დამოკიდებულება მაქვს მე ტატუსთან.

ბავშვობიდან ვხატავ, და სხეულზე ხატვა, ვაღიარებ, ბევრად აზარტულია და ბევრად საინტერესო. ამასთან ერთად ორმაგად საპასუხისმგებლო, მხატვრისთვისაც და იმისთვისაც, ვინც იხატავს...

სვირინგი უნდა იყოს შენი ნაწილი, მისი მობეზრება წარმოუდგენელია როდესაც იმას იხატავ, რაც შენს ხასიათს და "ეგოს" შეესაბამება...ბევრ ტატუს აქვს ისეთი მნიშვნელობა, რომლის ჰაერზე დახატვა არ შეიძლება, ვგულისხმობ სიმბოლოებს, რომელსაც სერიოზული დათვირთვა აქვს, მაგალითად ასოცირდება დემონებთან, შავ მაგიასთან, აქვს თავდაცვითი შინაარსი...

სვირინგი ხელოვნებაა, რომლის დაფასება უნდა შეგეძლოს, უნდა იცოდე სად უნდა გაიკეტო და როგორ, ხშირ და საუკეთესო შემთხვევაში ტატუმ უნდა ასახოს შენი რეალობა, შენი ხასიათი...

რაც შეეხება არჩევანის გაკეთების პროცესს, ის შეიძლება თვეობით გაგრძელდეს.უნდა ეძებო შენს თავში ის რაც უფრო ძვირფასია და რისი ხაზგასმაც გინდა, მერე ეს უნდა გამოხატო წარწერაში ან ნახატში, შემდეგ მოუძებნო სწორი ადგილი..სვირინგის აზრი და შინაარსო შენს თავში უნდა ეძებო, თუნდაც სიზმრებში, სურვილებში, ოცნებებში, გამოხატო შენი სიხარული, სევდა...მოკლედ, სვირინგი ცალკე ნაწილია, შენი ნაწილი, რომელიც ახალ სიცოცხლეს გძენს...სულ ეს მინდოდა მეთქვა.