"სასწრაფოდ უნდა გავფრენილიყავი მოსკოვში (სარეჟისორო კურსებზე მისაღები გამოცდების ჩასაბარებლად ). ავიასალაროში მითხრეს, რომ დღეისთის ბილეთები არ იყო. მე ვაჩვენე ჩემი "მოსფილმის" მოწმობა, ვუთხარი, რომ ძალიან მჭირდებოდა, მოვიტყუე, რომ რაღაც მნიშვნელოვანი გადაღებები ჩაიშლება, თანამიგრძნეს, მაგრამ ხელები გაასავსავეს: - ვერაფრით დაგეხმარებით, ბილეთები არ არისო.

წავედი დეიდაჩემთან, ვერიკო ანჯაფარიძესთან. ვერიკომ მაშინვე დაურეკა საქართველოს ავიაციის მინისტრს.

მინისტრის თქმით, მას ყოველთვის ჰქონდა ბილეთები მსოფლიოს უდიდესი მსახიობის დისშვილისთვის. თხუთმეტი წუთის შემდეგ ისევ დარეკა, ბოდიში მოიხადა და თქვა, დღეს თურმე განსაკუთრებული დღეა და ბილეთები არ არისო. არის ბილეთები ხვალისთვის, ნებისმიერ რეისზეო.

მერე ცენტრალურ კომიტეტში, დევი სტურუას დავურეკე. დევიმ თქვა, რომ ბილეთი პრობლემა არ არის. მე ვუთხარი, რომ ვერიკო მინისტრს ესაუბრა და მან მითხრა, რომ დღეს განსაკუთრებული დღეა და ბილეთები არ არისო.

- ნუ, მინისტრი მინისტრია, ცენტრალური კომიტეტი კი - ცენტრალური კომიტეტი.

ათი წუთის შემდეგ დევიმაც მითხრა, რომ დღეს ბილეთები ნამდვილად არ იყო. განსაკუთრებული დღეა.

რაღა მექნა, წავედი სასტუმროში. გზად ლაღიძის წყლებში შევიარე, გემრიელი ლიმონათის დასალევად, რომელიც ძალიან მიყვარს და იქ შევხვდი ვოვა მარტინოვს. ვოვა მარტინოვი თბილისელი “ჩვენებური ბიჭია”, ანუ კაცი, რომელსაც ყველა იცნობდა და ყველას ცნობდა. ქართულად მკითხა: "რატომ ხარ ასე მოწყენილი?"

რუსი ვოვა მხოლოდ ქართულად მელაპარაკებოდა, თვლიდა, რომ პრაქტიკა მჭირდებოდა.

ბილეთთან დაკავშირებული პრობლემის შესახებ ვუთხარი.

-ე! მეგონა მართლა რაღაც დაგემართა! წავიდეთ და ავიღოთ ბილეთი!

-დღეისთვის ბილეთები არ არის.

- ჩვენთვის, გია, ბილეთები აქვთ! წავიდეთ!

სალაროებთან ბევრი ხალხი იყო, ფანჯარასთან ვერ მიდიოდი. ვოვა მაღალია და განიერ მხრებიანი, ქუდი მოიხადა, კეპკა მაღლა ასწია, ფეხის წვერებზე დადგა და დარბაზში ხმამაღლა დაიყვირა:

- ნანა, მე ვარ, ვოვა! ნახე აქ! ჩემს კეპკას ხედავ?

— შენს ქუდს ვხედავ, ვოვა! Რა გინდა?

თბილისში ორი ჯინსის კეპი იყო, ერთი ვოვას ჰქონდა, მეორე ცნობილ ფეხბურთელსს, სსრკ ნაკრების ფორვარდს, დავით ყიფიანს.

- ერთი ბილეთი მოსკოვამდე პირველ საათზე თხუთმეტ წუთზე! -იყვირა ვოვამ.

- მომეცი შენი პასპორტი!

ვოვამ პასპორტი გამომართა და სთხოვა სალაროში გადაეწოდებინათ.

- მოიცადე! და ფული? ფული აიღე ! -ვუთხარი მე

- ფულს მივცემ, არ ინერვიულო, - მიპასუხა ვოვამ.

ფულს არაფრის დიდებით არ მართმევდა, როცა ჩავუჟინდი, თანაგრძნობით შემომხედა და მითხრა, რომ მთლიანად გავრუსდი.

თვითმფრინავს მივუსწარი. მივფრინავდი და ვფიქრობდი : მინისტრი მინისტრია, ცეკა ცეკა, აი ვოვა კი ვოვაა!

გიორგი დანელია დაიბადა 1930 წლის 25 აგვისტოს თბილისში, იგი არის ისეთი საკულტო ფილმების ავტორი, როგორებიცაა:Я шагаю по Москве(1963)არ იდარდო(1969), აფონია(1975), მიმინო(1977), შემოდგომის მარათონი(1980), ქინ-ძა-ძა(1986), პასპორტი(1990) და სხვები.ამასთანავე "იღბლიანი ჯელტმენების"(1971) სცენარის ავტორი.