მეგრელი თავადის, დუტუ ხოშტარიას, ლექსი, რომელსაც სრულად არსად არ ამბობენ.

"მე პატარა ქართველი ვარ,
კავკასიის მთების შვილი
და განცხრომით სხვაგან ყოფნას
მირჩევნია აქ სიკვდილი!
ქართლ, კახეთი, იმერეთი,
გურია და სამეგრელო,
რაჭა-ლეჩხუმ-ჯავახეთი და
მესხეთი სასახელო;
ხევი, თუშ-ფშავ, ხევსურეთი,
სვანეთი და აფხაზეთი;
ძველი ტაო, იმერხევი,
საინგილო და ლაზეთი;
მთიულეთი საარაკო და
აჭარის ზღვა და მდელო;
ყველა ჩემი სამშობლოა,
საყვარელი საქართველო,
ქვეყნის თვალი, ეს ქვეყანა
ღვთის მშობლისა არის წილი
ბევრ მწარე დღეს მოსწრებია
და უნახავს ბევრიც ტკბილი,
ხან თუ მტერი აოხრებდა,
იყო მღვრელი ცრემლის ცხარის;
ბრწყინვალე დროც დადგომია,
დრო, დავითის და თამარის,
მე პატარა ქართველი ვარ,
სახელოვან ერის შვილი
და მსურს მერგოს სასახელო
მე სიცოცხლე და სიკვდილი!