უკიდურესად იძაბება ზოგადად სიტუაცია. ეტყობა მეტად დიდ მსხვერპლს ითხოვს "ახალი მსოფლიო წესრიგი".

როცა მანჰეტენის პროექტი დასრულდა და 1945 წელს პირველი ატომური ბომბი გამოცადეს, მისმა "მამამ" ოპენჰაიმერმა, რომელიც წინა დღეს ბოდლერის "ბოროტების ყვავილებს" კითხულობდა, განაცხადა, რომ აფეთქებამ მისი ცხოვრება ძირფესვიანად შეცვალა და აუწერელი შიში იგრძნო პასუხისმგებლობის გაცნობიერებისას.

როცა პროექტში მონაწილეთა (ლოს–ალამოსში 1500 სხვადასხვა განხრის მეცნიერი მუშაობდა) უმრავლესობა წარმატებას ზეიმობდა და გენერალი გროუსი აღფრთოვანებას ვერ მალავდა, მხოლოდ იგი იყო დაფიქრებული, რამეთუ მიხვდა, რომ ნებსით თუ უნებლიეთ მათ ეშმაკეული ძალები გამოიწვიეს სხვა სამყაროდან და პლანეტა აღარასოდეს იქნებოდა ისეთი, როგორიც მანამდე იყო.

უსაზღვროდ განათლებულ ოპენჰაიმერს, როგორც შემდგომ იგონებდა, აფეთქების პირველ წამებშივე გაახსენდა ციტატა "ბჰაგავად გიტადან":

"მე ვარ სიკვდილი, სამყაროთა შესამუსრავად შემოქცეული" (სიტყვები, რომელთაც უზენაესი ღვთაება კრიშნა ეუბნება არჯუნას). მალე ამ ყველაფერს მოჰყვა ხიროსიმა და ნაგასაკი....

არასოდეს, თვით რკინის ფარდისა და კაპიტალისტურ და სოციალ – კომუნისტური ბანაკების არნახული დაპირისპირების დროსაც კი, არ შეჰქმნია სამყაროს ისეთი დიდი საფრთხე, როგორიც ახლაა.

თუკი კაცობრიობა ახლა ძალებს და გონიერებას არ გააერთიანებს და პიროვნებები სიგიჟის ზღვარგადასულ ამბიციებს ვერ მოთოკავენ (ან იძულებით არ მოათოკინებენ!), დიდია ალბათობა, ყოვლისშემმუსვრელმა ატომბირთვულმა სიკვდილმა სოციალურ ქსელებში უღიმღამო ხსენებიდან რეალობაში გადაინაცვლოს და დედამიწაზე დადგეს არა მარკესისეული მარტოობის ასი წელი, როგორც ზოგიერთს ჰგონია, არამედ ბირთვული ზამთრის ათასწლეულები...