"ბაჩო წიკლაური გუდამაყრის სოფელ მაქართის დაწყებითი სკოლის მეოთხე კლასში სწავლობს. არა მხოლოდ კლასში, ის სკოლაშიც ერთადერთი მოსწავლეა. ბიჭუნას არც კლასელი ჰყავს, არც - სკოლელი. სამაგიეროდ, ჰყავს ორი მასწავლებელი...

- რომ გითხრან, აჰა, სანატრელი ნოუთბუკი, ცირკშიც ხშირად ივლი, თეატრსაც ნახავ და ყველა სურვილი აგისრულდება, ოღონდ გუდამაყრიდან უნდა აიყარო და ქალაქში წამოხვიდეო, რას იზამ?

- არ წავალ. აქ უფრო მეტია, ვიდრე ქალაქში.

- რა არის მეტი?

- მთები - მშვიდი და ძლიერი... ვუყურებ და ხანდახან ვფიქრობ, რომ მეც მთა ვარ, ოღონდ პატარა და თუ აქედან წავალ, დიდი ვერ გავიზრდები.

მთები არ ტოვებენ თავის ადგილს, თუ დატოვებენ, ჩამოიქცევიან...

- ვინ უნდა გამოხვიდე დიდობაში? - ვეკითხები ბაჩოს.

- ჯარისკაცი.

- რად გინდა ჯარისკაცობა, უნდა იომო?

- მარტო ომისთვის უნდა იყო ჯარისკაცი? დავიცავ ამ მთებს და მთელ გუდამაყარს, მესაზღვრე ვიქნები.

- საზღვარი რა არის?

- ეზოს ღობესავით არის, მაგრამ ღობე შეიძლება მოშალო, საზღვარს კი ვერ მოშლი.

- რატომ?

- საზღვარი შენს სამშობლოს იცავსო, მამამ თქვა, ღობე კი ეზოს, რომელიც შეიძლება ძმას გაუყოო..."