საახალწლო მხიარული განწყობისთვის ქვემოთ გაეცნობით ცნობილი ქართველი მწერლების, მსახიობების, სპორტსმენების თუ სხვათა სახალისო ისტორიებს.

თბილისში, ქართველი მწერლებისა და პოეტების მიერ მოწყობილ ერთ-ერთ სუფრასთან, სადაც ევგენი ევტუშენკოც იმყოფებოდა, სტალინის სადღეგრძელო ფეხზე ადგომით დალიეს. ევტუშენკოც წამოდგა და დალევა დააპირა, ამ დროს კი მის პირდაპირ მჯდომმა ბელა ახმადულინამ ფეხსაცმელი გაიხადა და ესროლა, ტიციან ტაბიძე ვინც დაახვრეტინა, მის სადღეგრძელოს როგორ სვამო..

ცივი ზამთარი იყო. ბუხუტი ზაქარიაძე სოფლიდან ჩამოვიდა, ჩამოიტანა გოჭი, ქათამი, დედას პურები და ბიჭები შინ მიიპატიჟა. კარგად რომ იქეიფეს, შუაღამისას იპოლიტემ წინადადება შეიტანა:- ბუხუტის ტუალეტი ეზოს ბოლოსაა, ბარემ სახლებში გავიქცეთ და ამით ბუხუტიც გადარჩება და ჩვენცო შევარდა გათოშილი იპოლიტე სახლში. ღამის სამი საათია, ტუალეტში შესვლამდე ჩაიყო შარვალში ხელი, აქეთ მოიძია, იქით მოიჩხრიკა ის "მთავარი", მაგრამ რად გინდა - სიცივეში მობუზული არსად ჩანდა; არადა, მეტის მოთმენა აღარ შეეძლო და სასოწარკვეთილმა იყვირა:- ლუბა!- რა იყო, კაცო, რა მოგივიდა? - გამოეხმაურა ლუბა საძინებლიდან.- რა და, შენ რომ რამეს ხელს მოჰკიდებ, რომ არ დაიკარგოს ხომ არ იქნება!..(იპოლიტე ხვიჩია)

კულტურის მინისტრად მყოფი ოთარ თაქთაქიშვილი გამუდმებით ეპატიჟებოდა ბიძინა კვერნაძეს ყველანაირ თათბირსა და საქმიან შეხვედრებზე და აზრს ეკითხებოდა.„კაცო, რას გადამეკიდა ეს ოთარი, რა უნდა ჩემგან? ერთი გაუნათლებელი კაცი ვარ, ჰემინგუეის „Старик” (მოხუცი)ცალკე წავიკითხე და "море“ (ზღვა)– ცალკე”, – ჩიოდა ბიძინა.



ჩვენს სახლთან ცოტა მოშორებით ჩემი მეგობრები ცხოვრობდნენ. მათ სადარბაზოს კარგი აკუსტიკა ჰქონდა. რომ წამოვიზარდეთ, იქ გიტარებით დავსხდებოდით და ვმღეროდით. ზურა ხელაია ჩვენზე უფროსი იყო, კარგ სიმღერებს წერდა. ერთხელ წაგვაწყდა, ღამით რომ ვმღეროდით. წამო ჩემთან სამედიცინო ინსტიტუტში და იქ იმღერეო. მაშინ ვნახე პირველად მიკროფონი. იმ პერიოდში ყველა ინსტიტუტში ვიმღერე, გარდა ზოოვეტერინარულისა. მხოლოდ მათ არ ჰყავდათ თვითმოქმედი ანსამბლი. ყველაზე ლამაზი გოგონები უცხო ენების ინსტიტუტში სწავლობდნენ, ინიაზში, როგორც მაშინ ვეძახდით. ლექციები რომ მთავრდებოდა, ნახევარი თბილისის ბიჭები ინიაზის წინ იდგნენ. იმხანად დაბრუნდა თბილისში გელა ჩარკვიანი. მითხრა, ჩემს მეგობარს პატარა ორკესტრი ჰყავს და კურსის გამოსაშვები საღამო აქვთ უცხო ენებში, იქნებ მიეხმაროო. მართლაც ვიმღერე. ლექტორს ვეუცხოვე, ეს ბიჭი ჩვენთან სწავლობსო? არა, მშენებლობაზე მუშაობსო, უპასუხიათ. რუსულ სკოლას ვაშენებდით ენგელსის ქუჩაზე. არ უნდა უცხო ენებში ისწავლოსო? არადა, ენის გაგებაში არ ვიყავი. მირჩიეს, წადი, ბიჭო, პედაგოგს მოგამაგრებენ, მოგამზადებს და ჩაგრიცხავენო. ასეც მოხდა. დადგა აგვისტო. პირველი გამოცდა ისტორიაში გვქონდა.რომ მივედი, ფეხები მომეკვეთა, ჯერ ერთი, წინადღის ნაქეიფარი ვიყავი, მეორე, ამდენ გოგოს შორის ერთი ბიჭი აღმოვჩნდი.ეს გოგოები ინგლისურად საუბრობენ. შელია იყო გამომცდელი. ცხვირი აწითლებული ჰქონდა, ისიც წინადღის ნაქეიფარი იყო. რა გვარი ხარო, მკითხა. ვუპასუხე. წადი ახლა, კიკაბიძე, სამ საათში მოდი და 2 ბოთლი ცივი ლუდი მომიტანეო. სამ საათში მართლაც ყველა გოგო გავიდა გამოცდიდან. შელიამ ერთი ბოთლი გამოცალა. აიღე ბილეთიო, მანიშნა. პეტრე პირველი შემხვდა. რაღაცები ვუთხარი. გეტყობა, შენც არ გეცალა წუხელო, მითხრა. ნაქეიფარი გახლავართ-მეთქი, არ დამიმალავს. ჩამომითვალე, რა ელაგა წუხელ თქვენს სუფრაზეო. დავიწყე: კიტრი, პომიდორი, ხაჭაპური, გოჭი... გოჭზე გამაჩერა და მეკითხება, ს ხრენამ? მე ხრენი ცუდი სიტყვა მეგონა და ვუპასუხე, არა, ეტყობა, სანამ სუფრაზე მოიტანეს, მოაჭრეს-მეთქი. აუტყდა სიცილი. მოკლედ, ისტორიაში ოთხიანი დამიწერეს. ამ "სირთულით" ჩაიარა დანარჩენმა გამოცდებმაც. გავხდი სტუდენტი, მაგრამ სწავლა დაიწყო თუ არა, რეპეტიციაზე ამიყვანეს. რეპეტიციების კვალდაკვალ კონცერტები რიკინ-რიკინით მიდიოდა და პოპულარული გავხდი.(ბუბა კიკაბიძეს მოგონებიდან).

ოთარ რამიშვილი ხშირად იხსენებდა – ერთ დღეს ექიმმა მითხრა, ნუ სვამ, თორემ მოკვდებიო და რამდენიმე დღეში თვითონ მოკვდაო.

თბილისელი მილიონერი მელიქ აზარიანცი დიდი წუწურაქი ადამიანი ყოფილა. ის მუდამ კონკით დადიოდა, რომლით მგზავრობა სულ 3 კაპიკი ღირდა. მიუახლოვდებოდა თუ არა ქარვასლას, აზარიანცი ვატმანს თურმე ასმანეთიანს გადააწოდებდა ხოლმე. მაგის ხურდა არ მაქვსო, პასუხობდა ის და აზარიანციც ფულს მაშინვე ისევ ჯიბისკენ გააქანებდა.ასე გრძელდებოდა თვეობით.ბოლოს თავგაბეზრებულმა კონკის პატრონებმა ხურდა ფული შეაგროვეს, დიდ ტომარაში ჩაყარეს და იმ კონკის ვატმანს მისცეს, რომლითაც მილიონერი მგზავრობდა. და როდესაც ჩასვლისას მელიქ აზარიანცს ვატმანისთვის ჩვეულებისამებრ მიუწოდებია ასმანეთიანი, იმას უსიტყოდ გამოურთმევია და მის წინ დიდი ტომარა ჩამოუდგამს.ეს რა არისო?! უკითხავს მილიონერს. თქვენი ხურდაა, 99 მანეთი და 97 კაპიკიო, მიუგია ვატმანს და გაშორებია.

შალვა ნუცუბიძე ცოტათი ფულის მოყვარული კაცი იყო და ერთხელაც, ფონეტიკოსმა გიორგი ახვლედიანმა ჰკითხა: „შალვა, როგორ არის შენი ფულესოფია?“, რაზეც შალვა ნუცუბიძემ უპასუხა: „შენს ფუნეტიკაზე უკეთ.

ერთი ზაფხულის ულამაზესი, თბილისური საღამოა. თბილისში ჩამოსული „კრასნორეჩინსკელი“ „ნაშა“ დაითრია ქართლოსმა – სვეტლანა ლოგინიოვა. უცოლო კაცია, ბინა აქვს ვერაზე და ადვილი მისახვედრია – სახლში წააგოგმანა. სვეტლანას რომ სახლში ქართლოს კასრაძე კროსვორდის ამოსახსნელად არ წაიყვანდა მაგას პირველკლასელი, არც თუ ისე განვითარებული ბავშვიც მიხვდებოდა.წაიყვანა და ნიაზ დიასამიძესთანაც მივიდა „ქსივა“ - ქართლოსასო, ნაშა ჰყავს, ტო, „გნეზდოშიო“. დატრიალდა და რა დატრიალდა ამბები! ნიაზ დიასამიძე იმის ჩიტი არ იყო, რომ ქართლოსს პირდაპირ ბინაზე დადგომოდა – არადა, ხოხმის იშტაზეა.ქართლოსმა ეს კრასნორეჩინსკელი სვეტლანა ფუმფულა სავარძელში ჩასვა. ახლა მაცალეო, იქვე გასტრონომში ჩავიდა, კონიაკი და მისი მოწყობილობა ამოიტანა და... ღამის 10 საათია.ორ ჭიქას მესამე მოჰყვა და „აცუნდრუკებული“ ქალი რუსულად ეუბნება:– „კარტლოს, პოტანცუემ“.ცეკვა და მოლხენა ხომ ქართლოსის მოგონილი იყო?!– „პოტანცუემ, მაია ჟელანნაია, ვ ლოგინ!” აჰყვა დაშეცურდნენ მელოდიაში. უცებ მოულოდნელად ტელეფონის ზარმა იქუხა და იზრიალა ერთბაშად.– ალო! – ცალი ხელი წელზე აქვს შემოხვეული ქართლოსს და მეორეთი „ნეჟნად” აიღო.– ალო!– ნიაზი ვარ, ბიჭო...– ხო, ნიაზ, რა გინდა?– რაცხა არ მეძინება და ხო არ გამოხვალ ჩემთან? ჭადრაკი დავცხოთ.– არა, არა, ნიაზ... სხვა დროს, ძმაო, სხვა დროს... – გააგრძელა ცეკვა, ყურმილი რომ დადო ნაზად.სვეტლანამ ქართლოსი ლოგინისკენ ცააცეკვა. ესეც მიჰყვა... მიჰყვა და ისევ ზარი ტელეფონზე.– რა გინდა, ნიაზ? დამაძინე რა, მეძინება, კაცო!– ბიჭო... კაი ახლა... არ მოდიხარ, არ მოდიხარ... არ გინდა ჭადრაკის თამაში და რა გიყო, ნუ გინდა... რაა, ბიჭო, იცი? – ჩემს თავს ნარდს ვეთამაშები ახლა...– მერე, ჩემგან რა გინდა, კაცო! მომეშვი რა! იყვირა ქალის კოცნა რომ იგრძნო კისერთან.– რა და... ბიჭო, ერთი ქვა მაქვს „იაგანის“ კარში. „დუშაში“ გავაგორე და რაფრა მოვიქცე, ხო არ იცი?– მომეშვი! – გადაირია ქართლოსი და ლოგინსაც მიადგნენ ესენი ახლა ქართლოსი და „კრასნორეჩინსკელი“. „წაქცევაზე“ არიან გადასულები ნებაყოფლობით და კიდევაც ჩაიმუხლეს, როგორც გეგმით იყო გათვალისწინებული.მაგის ჩიტი იყო ზუსტად ნიაზი.ზრრრ! – ისევ ზარი.– რა გინდა, რა? – გადაირია ვნებამორეული თბილისელი კოლორიტი.– არ მეძინება, ამის დედა ვატირე და ლექსი მინდა დავწერო, მარა, „პასტა“ არ მაქ და შენ ხო არ გაქ პასტა?ასეთ დროს კაცი გადარეულ ლომს ჰგავს.– არ მაქ, ბატონო, პასტა, არ მაქ... არც უჯრაშია, არც არსად... არ მაქვს... აღარ დარეკო!„შესავლიდან“ „საქმეზე“ რომ უნდა გადავიდნენ ლამაზსაბანწაფარებულები, ისევ გაისმა ზარის ხმა... ოღონდ, ამჯერად კარზე.ტრუსიკიანი აღებს ქართლოსი კარს და ზღურბლზე ნიაზი დგას.– რა ჯანდაბა გინდა?– რომ მითხარი, პასტა არ მაქვსო, მოგიტანე... მოგიტანე, იცი, რა კაი პასტაა?– ღმერთი არ გწამს? არ გწამს, ბიჭო, შენ ღმერთი? – იბღავლა ქართლოსმა. დახედე ერთი საათს, რომელი საათია ახლა?– ღამის 3 საათია, ჩემო ქართლოს.– მერე და ახლა მოსვლა, რაა, შენი ჭკუით?– ე, ტო... ქართლოს, იჭრები, ძმაო.. ე! ძმაკაცობა, ბიჭო, კრუგლოსუტოჩნია, ე! – ალალად გაუღიმა ნიაზმა.– ბრის! მოუსვი... „ნაშა“ მყავს აქ! – ვეღარ დამალა ქართლოსმა.– ეგრე გეთქვა, ტო... ხო... წავედი, ტო..ქართლოსი უილაჯოდ წავიდა ლოგინისკენ...(ქართლოს კასრაძე)

მადრიდის" რეალი" ისე მოიხიბლა გუცაევის თამაშით, რომ დაუყონებლივ ტრანსფერზე მოლაპარაკება დაიწყო, მატჩის მერე გუცაევთან დინამოს მთავარი მწვრთნელი ნოდარ ახალკაცი მივიდა და რეალის დაინტერესების შესახებ აცნობა. “მითხრა, რომ მადრიდელები მზად იყვნენ, ნებისმიერი თანხა გადაეხადათ”

"ვფიქრობ, მართლაც კარგი მატჩი მქონდა. დღემდე მახსოვს, დელ ბოსკე და შტილიკე როგორ მაგრად თამაშობდნენ, თუმცა, თავის გამოჩენა ჩვენც მოვახერხეთ და ესპანელებიც ჩემით მაშინ დაინტერესდნენ, რეალის წინადადება რომ მიმეღო და ესპანეთში დავრჩენილიყავი, თბილისის დინამო და ყველა ჩემი ახლობელი სერიოზული პრობლემების წინაშე აღმოჩნდებოდა. გამორიცხული არაა, ისინი სამშობლოს მოღალატეებადაც კი გამოეცხადებინათ..ვუთხარი, რომ საქართველოში არა მხოლოდ ჩემი ოჯახი, არამედ საყვარელი მანქანა “ვოლგაც” მრჩებოდა. ესპანელები დიდ ხანს ცდილობდნენ გაერკვიათ, რა მანქანასთან განშორებას ვერ ვახერხებდი”(ვლადიმერ გუცაევის მოგონებიდან)

ალექსანდრე ჩივაძეს მეგობარი, მოქეიფე ფეხბურთელები ხან ღამის 12-ზე, პირველზე და უფრო გვიანაც, გახურებული ქეიფისას ურეკავდნენ და ეპატიჟებოდნენ სუფრასთან. ერთხელაც საშას ყელში ამოუვიდა და უთხრა: გრიშა ქსოვრელი ხომ არ ვარ, რომ დათვრებით და მაშინ მეძახითო.

გოგლა ლეონიძე ორდენის ყველაზე ახალგაზრდა წევრი იყო. ერთხელ ტიციანთან მყოფი ცისფერყანწელები, ჩვეულებისამებრ ღვინის სმას შეყოლიან, ყველაზე ქარიზმატულს მათგან, პაოლო იაშვილს აუჩემებია, მზის პირველივე სხივზე, ხიდიდან მტკვარში უნდა გადავხტეთ, რომ არა მარტო საქართველომ, მსოფლიომ ილაპარაკოს ჩვენზე და თავები უნდა მოვიკლათო, თანაც ამას სრული სერიოზულობით, დაჟინებით იძახდა, სხვა ცისფერყანწელებსაც მხარი აუბიათ. გოგლას ჩაძინებია და რომ გაღვიძებია, ოთახში მარტო იყო, შეშფოთებულა, უჩემოდ გადაწყვიტეს მტკვარში გადახტომაო, წამომხტარა და, სავარაუდოდ, ვორონცოვის ხიდისკენ თავქუდმოგლეჯილი გაქცეულა, ხიდზე შედგა და გადასახტომად მოემზადა…. ამ დროს სიცილ-ხარხარის ხმა მოესმა, სხვა ცისფერყანწელები იდგნენ და გულიანად იცინოდნენ. გოგლა გაბრაზებულა ამ ხუმრობაზე და გარკვეული ხანი “ცისფერყანწელებს” არ ელაპარაკებოდაო."(ხელოვნებათმცოდნე ვლასი ვაწაძე) ~







ბერიას დახვრეტიდან დიდი ხნის შემდეგ, ნოდარ დუმბაძეს შავი ზღვის სანაპირო აგარაკზე დაურეკა მეზობლად მცხოვრებმა რუსმა მწერალმა კონსტანტინ სიმონოვმა და ღვინო სთხოვა, მოსკოვიდან ორი მეგობარი ჩეკისტი მეწვია და უნდა გავუმასპინძლდეო. ნოდარს ღვინო არ აღმოაჩნდა, მაგრამ შესთავაზა - აქვე სოფელი მერხეულია, შესანიშნავი რესტორნით და სტუმრები საპურმარილოდ იქ წავიყვანოთო.აფხაზეთის სოფელი მერხეული კარგი რესტორნის გარდა იმითაც იყო ცნობილი, რომ ლავრენტი ბერიას მშობლიური სოფელი გახლდათ და ჩეკისტების იქ მიპატიჟება ამ მხრივაც ერთგვარ „სიმბოლურ“ აზრს ატარებდა. კონსტანტინ სიმონოვს ეს წინადადება მოეწონა და ოთხივე მერხეულში წავიდა.ლაზათიანად მოულხინეს და როცა კარგად შეთვრნენ, ერთმა ჩეკისტმა დაიჩემა, მდინარეში უნდა ვიბანაოო. ვერაფრით გადაათქმევინეს, გაიხადა და წყალში გადაეშვა, მაგრამ ამოყვინთვით ვეღარ ამოყვინთა. იქვე მყოფი სოფლელები მდინარეში შეცვივდნენ, ცოცხალ-მკვდარი „კაგებეს“ ოფიცერი ნაპიზე გამოათრიეს და რის ვაი-ვაგლახით მოიყვანეს გონზე. მან კი თვალი როგორც გაახილა, მეგობარი ჩეკისტი თითით მიიხმო და უჩურჩულა: „На дне, в речке Лаврентий Павлович! На дне, в речке Лаврентий Павлович!ყველა გაშტერებული შეაჩერდა ერთმანეთს, რაღაც ვერ იყო კარგად - დიდი ხნის დახვრეტილი იყო ლავრენტი პავლოვიჩი. ჩეკისტმა კი ერთი-ორჯერ კიდევ გაიმეორა ეს ფრაზა და გული წაუვიდა.რესტორნის დირექტორმა რომ ნახა, საქმეს ცუდი პირი უჩანდა, ნოდარ დუმბაძე გვერდით გაიხმო და საიდუმლოდ გაანდო: აქ, რესტორნის ახლოს, ბერიას ძეგლი იდგა, როცა დაიჭირეს, ავიღე და მდინარის ფსკერზე დავმალე, რა ვიცი, ხვალ რა მოხდება, დღეს კი ლანძღავთ, მაგრამ იქნებ დრო მოვიდეს, თქვათ, დიდი კაცი იყოო - ხალხის ერთგული შვილი. ჯაჭვით მყავს დაბმული, მდინარემ რომ არ წაიღოს. ამ უბედურმა წყალში რომ ჩაყვინთა, ეტყობა, ძეგლი დაინახა და ამიტომ არის ასე შეშინებულიო.

2007 წელია, ელჩები შეხვდნენ პატრიარქს და მიდის დამუნათება, ჭკუის სწავლება, ისტორიას გვიკითხავენ... ილია მეორე არის გაჩუმებული, ხმას არ იღებს. ილაპარაკეს ასე ერთი საათი და ნელ-ნელა მიჩუმდნენ. ასწია პატრიარქმა თავი: მე ვარ ილია მეორე, ილია პირველი საქართველოში პატრიარქად 1500 წლის წინ იყოო და ისევ დაღუნა თავი.

თავის დროზე თბილისში სტუმრად იმყოფებოდა ჩეხოსლოვაკიის კულტურის მინისტრი, რომელსაც კინოსტუდია „ქართული ფილმის“ დათვალიერება მოუწადინებია.საპატიო სტუმრის მოლოდინში მთელი კინოსტუდია ფეხზე დადგა. ხელმძღვანელობამ ტერიტორია საგანგებოდ დაასუფთავა, განსაკუთრებით, ანტისანიტარიის ბუდედ ქცეული ტუალეტი. უფრო მეტიც, საპირფარეშოს ერთი დღით მცველიც კი მიუჩინეს და დაავალეს, რომ კაციშვილი არ შეეშვა ტუალეტში. ისიც პატიოსნად ასრულებდა დავალებას და კაციშვილს არ აჭაჭანებდა ახლო-მახლო. მაგრამ რაღაც მომენტში ყურადღება ოდნავ მოუდუნებია და ტუალეტში ვიღაცას შეუსწრია. საპირფარეშოს მცველი არ დაბნეულა, კარი გაუღია და დაუკითხავად შეჭრილი კაცი სულ პანჩურის კვრითა და დედის გინებით გამოუგდია იქიდან.მერეღა გაირკვა, რომ „ყოჩაღ დაცვას“ საპირფარეშოდან კინწისკვრით თვით ჩეხოსლოვაკიის კულტურის მინისტრი გამოუძევებია...

>